Myśleli, że odmówiłam oddania szpiku kostnego z zemsty, ale badanie, które ukryłam, udowodniło coś nie do pomyślenia: nie należę do rodziny, którą kochałam przez całe życie

Marlene powoli skinęła głową. „Tak. Wtedy nazywała się Isabel Hartman . Urodziła się tej samej nocy. Ta sama waga. Te same ciemne włosy”.

Ścisnęło mnie w gardle. „Gdzie ona teraz jest?”

„Nie mamy systemu śledzenia dorosłych, ale rodzina Hartmanów mieszkała wtedy w Salem”. Podsunęła mi kartkę ze starym adresem. „Jest nieaktualny, ale to jakiś początek”.

Na zewnątrz siedziałam w samochodzie, ściskając kartkę z imieniem Isabel. Jeśli naprawdę mnie podmieniono, to gdzieś tam była kobieta, która żyła życiem, które powinno być moim. A ja żyłam jej życiem.

Z bijącym sercem wracałem do St. Matthews. Kiedy dotarłem do pokoju Claire, była już obudzona i wypatrywała mnie na korytarzu.

„No i?” zapytała.

Zamknęłam za sobą drzwi. „Doszło do pomyłki. Przy narodzinach. Jest ktoś jeszcze – ktoś o nazwisku Isabel Hartman”.

Claire milczała przez kilka sekund. Potem sięgnęła po moją dłoń.

„Więc co chcesz zrobić?”

Poczułem, jak ciężar pytania osiada na mnie. Nie strach – po prostu jasność.

„Myślę” – powiedziałem cicho – „że czas ją znaleźć”.

A w zmęczonym uśmiechu Claire dostrzegłem coś na kształt nadziei.

Coś w rodzaju początku.