Na baby shower mojej siostry byłam w 9. miesiącu ciąży. Kiedy dotarliśmy na miejsce, moja…

Czy jednak tak zrobią? – zapytał Marcus.

A może zostaną po prostu dziadkami dziecka Hannah? Nie miałam odpowiedzi. Zaproszenie na baby shower przyszło, gdy byłam w ósmym i pół miesiącu ciąży. Hannah była w szóstym miesiącu, a Patricia zaplanowała wystawne przyjęcie w ogrodzie w ich posiadłości. Zaproszenie było adresowane tylko do mnie, bez osoby towarzyszącej Marcusowi. Kiedy zadzwoniłam, żeby zapytać, czy może przyjść, moja mama westchnęła dramatycznie.

Lauren, to dzień Hannah. Chcemy, żeby to było kameralne. Tylko rodzinne.

Marcus jest rodziną. Powiedziałem: „Wiesz, o co mi chodzi.

Powinnam była odmówić od razu”. Marcus z pewnością uważał, że powinnam, ale jakaś mała, żałosna część mnie miała nadzieję, że widok mnie w takiej ciąży, tak wrażliwej, uruchomi w Patricii instynkt macierzyński. Może zda sobie sprawę, że wkrótce będzie miała dwoje wnucząt. Może w końcu wszystko się ustabilizuje. Byłam tak głupio pełna nadziei.

Baby shower był zaplanowany na sobotę w czerwcu. Byłam w 37. tygodniu ciąży, a mój lekarz dał mi zgodę na wyjście, ściśle zalecając nawadnianie organizmu i częste siedzenie. Termin porodu przypadał na 3 tygodnie i czułam się, jakbym niosła kulę do kręgli między biodrami. Chodzenie było niewygodne. Stanie dłużej niż 10 minut sprawiało, że bolały mnie plecy.

Marcus zawiózł mnie do posiadłości moich rodziców nad jeziorem Oiggo. Ich posiadłość rozciągała się na powierzchni trzech akrów, z zadbanymi ogrodami i widokiem na jezioro.

„Dorastając tam, zawsze czułam się, jakbym mieszkała w hotelu. Piękne, ale bezosobowe.”

„Zadzwoń, jeśli będziesz czegoś potrzebować” – powiedział Marcus, całując mnie w czoło.

„Mówię poważnie” – Lauren.

„Jeśli coś jest nie tak, zadzwoń do mnie natychmiast.”

„To tylko kilka godzin” – zapewniłem go.

Choć żołądek skręcał mi się z niepokoju, który nie miał nic wspólnego z ciążą, Marcus pomógł mi wysiąść z samochodu, mocno trzymając mnie za łokieć. Poczłapałam w stronę ogrodu, gdzie już widziałam białe namioty i dekoracje z balonów. Pracownicy krzątali się z tacami i dekoracjami. Patricia ewidentnie nie szczędziła wydatków.

Mój ojciec wyszedł z domu, wyglądając na nieswojo w koszulce polo i spodniach khaki. Robert Mitchell był wysokim mężczyzną, który całe życie spędził w garniturach. Strój casualowy zdawał się sprawiać mu fizyczny ból.

Lauren, przywitał się, ledwo zerkając na mój ogromny brzuch. Hannah się spóźnia. Musisz poczekać przy bocznym wejściu.

Zaczekaj. Przeniosłam ciężar ciała i poczułam ostry ból w dolnej części pleców.

Tato, mogę gdzieś usiąść? Boli mnie kręgosłup.

Twoja matka chce, żeby wszyscy przybyli razem – powiedział, już odchodząc. – Po prostu poczekaj.

Wejście boczne znajdowało się na niewielkim, zadaszonym obszarze w pobliżu wejścia dla obsługi, z dala od głównego wydarzenia. Nie było tam krzeseł. Stałem tam, opierając jedną rękę na bolących plecach i obserwując pracowników, którzy przemykali obok z kompozycjami kwiatowymi i kieliszkami do szampana. Minęło 20 minut, potem 30. Stopy puchły mi w butach. Dziecko uciskało mi pęcherz, a ja rozpaczliwie potrzebowałem toalety. Poczłapałem w stronę głównego namiotu, myśląc, że przynajmniej uda mi się złapać krzesło, ale Patricia zmaterializowała się niczym strażnik w stroju projektanta, blokując mi drogę.

„Dokąd ty się wybierasz?” – zapytała.

„Mamo, naprawdę muszę usiąść. Czy mogę po prostu…”

Hannah jeszcze nie przyszła? Patricia przerwała mi ostrym tonem. Nie zaczniemy niczego, dopóki nie przyjedzie. Wróć i czekaj tam, gdzie kazał ci ojciec.

Ale jestem w ciąży – powiedziałam, nienawidząc tego, jak mój głos się załamał. Stoję już pół godziny. Nie mogę po prostu gdzieś usiąść, póki czekamy?

Wyraz twarzy Patricii stwardniał i przybrał formę, którą widziałam już tysiące razy. To konkretne spojrzenie, które mówiło, że moje potrzeby są uciążliwe. Moja obecność była co najwyżej tolerowana. Nie, wciąż czekamy na twoją siostrę. To jej dzień, Lauren. Spróbuj choć raz nie skupiać się tylko na sobie.

Te słowa uderzyły jak policzek. Wszystko kręcić wokół siebie? Całe życie spychałam na dalszy plan, godząc się na strzępy uwagi, podczas gdy Hannah pławiła się w blasku fleszy. A teraz, w dziewiątym miesiącu ciąży i cierpiąc. Byłam samolubna, bo chciałam usiąść.

Wróciłam do bocznego wejścia. Łzy piekły mnie w oczach, ale nie pozwoliłam im spłynąć. 45 minut, godzina. Nogi mi drżały. Ostry ból przeszywał miednicę przy każdym najmniejszym ruchu. Dziecko było ciężkie i nisko ułożone, a ze szkoły rodzenia wiedziałam, że na tym etapie ciąży każdy nietypowy dyskomfort należy traktować poważnie.

W końcu biały Mercedes SUV Hannah wjechał na okrągły podjazd. Wysiadła promiennie w zwiewnej różowej sukience, która idealnie podkreślała jej sześciomiesięczny brzuszek. Drew ruszył za nią, niosąc torby z drogich butików. Hannah promieniała, śmiejąc się bez żadnych zmartwień.

Patricia podbiegła i przytuliła Hannah.

Kochana dziewczynko, czekaliśmy.