Na imprezie z okazji fuzji mojego brata „zażartował”, że jestem siostrą bez tytułu – tylko kimś, kto pracuje fizycznie. Wszyscy się śmiali, nawet nasi rodzice. Uśmiechnęłam się, uniosłam kieliszek i powiedziałam: „Na zdrowie. Widzicie mnie ostatni raz”. Potem wyszłam… I cała sala zamilkła.

Otworzyłem nowego maila zaadresowanego do Zoe i napisałem dwie linijki: Znalazłem coś gorszego. Potrzebuję prawnika i regulatora. Kliknąłem „wyślij”. Nie pytałem, czy może pomóc; powiedziałem jej, że prawda istnieje. Ludzie tacy jak Zoe nie reagują na prośby. Reagują na naciski.

Spakowałam stosy dokumentów z powrotem do teczki, zrobiłam telefonem zdjęcie podrobionego znaczka na ekranie i pojechałam do domu. Moje mieszkanie wydawało się mniejsze niż rano, a w powietrzu unosił się zapach ciepła z kaloryfera i papieru. Nie włączyłam telewizora, nie nalałam sobie drinka. Wzięłam szybki prysznic, nie po to, żeby się zrelaksować, ale żeby się zregenerować, szorując po całym dniu, jakby był kurzem po rozbiórce.

Potem zrobiłem coś, czego nie robiłem od miesięcy: usiadłem przy stole kreślarskim i wyciągnąłem czystą kartkę. Pusta kartka to rodzaj miłosierdzia. Narysowałem prostą oś czasu – impreza, wyjście, SMS-y, Cynthia domagająca się przeniesienia, grożąca ekipie, Zoe mnie zatrudniła, trzy tygodnie, portal zezwoleń, wersja robocza nr 4, podrobiony stempel. Pod spodem narysowałem starszą oś czasu, która doprowadziła mnie do tego miejsca – dzieciństwo, studia, MIT, płacz Zachary’ego, rzucenie szkoły, przyczepa kempingowa, Riverfront, gala, kadrowanie, odejście. Czasami trzeba to zobaczyć na papierze, żeby zrozumieć, że nie wpadło się w dołek. Zostało się zepchniętym.

Wpatrywałem się w słowa „Zachary płacze”, a mój umysł zrobił to, co zawsze: wrócił nie do samej chwili, lecz do momentu, w którym po raz pierwszy dowiedziałem się, co oznaczają łzy mojego ojca.

Miałam dziewięć lat. Wróciłam ze szkoły z makaronową rzeźbą i sprawdzianem z matematyki z A zakreśloną na czerwono. Adrien wrócił do domu z nową rękawicą baseballową i przechwałkami kogoś, komu powiedziano, że świat należy do niego. W kuchni pachniało sosem pomidorowym. Cynthia stała przy kuchence w bluzce, na której wciąż widniał zagniecenie po pralni chemicznej. Zachary siedział przy stole, obejmując dłońmi kubek kawy, którego nie pił. Położyłam przed nim sprawdzian. Zerknął na niego. „Dobrze” – powiedział. Wtedy Adrien zamachnął się rękawicą, a cała twarz Cynthii zmiękła jak ciepłe masło. „Och, spójrz na siebie” – wyszeptała, sięgając po niego. Mój sprawdzian pozostał na stole. Moja makaronowa rzeźba pozostała w plecaku, powoli uginając się pod własnym ciężarem.

Tej nocy, po tym jak Adrien poszedł spać, wyszłam na korytarz i usłyszałam kłótnię rodziców – kontrolowaną, nie głośną, taką, w której mniej chodzi o emocje, a bardziej o władzę. Głos Cynthii był napięty. „Nie możemy mu jeszcze powiedzieć”. Głos Zachary’ego był ochrypły. „Nie wiem, co innego robić”. A potem coś, czego nigdy wcześniej nie słyszałam: oddech ojca zamarł, a on zaczął płakać.

Nawet mając dziewięć lat, rozumiałam przesłanie. Kiedy Zachary płakał, nie dlatego, że czuł; tylko dlatego, że potrzebował. A głos Cynthii w odpowiedzi nie był pocieszeniem – to była kalkulacja. „Zapytamy Shelby” – powiedziała. „Ona jest niezawodna”. Niezawodna jak wspornik, jak belka, jak coś, czego używa się, by utrzymać ładne części w pionie.

To słowo towarzyszyło mi latami. Nauczyciele tak mówili. Doradcy zawodowi tak mówili. Brygadziści tak mówili. Partnerzy tak mówili. Niezawodny. To komplement, dopóki nie zorientujesz się, że to także opis stanowiska.

Kiedy dostałem list o przyjęciu na MIT, Cynthia oprawiła go w ramkę – nie z dumy, ale dlatego, że podobało jej się to, co o niej mówiło. Powiesiła go w korytarzu, żeby goście mogli go podziwiać podczas świątecznych kolacji. Nie powiesiła moich rysunków. Nie powiesiła modelu mostu, który zbudowałem w liceum i który udźwignął trzydzieści funtów podręczników bez ryzyka, że ​​się zawali. Tylko list. Marka.

Więc kiedy zadzwonił telefon trzy lata temu, nie wahała się. Ani wtedy, gdy firma Zachary’ego była w tarapatach, ani wtedy, gdy projekt Riverfront tracił pieniądze, a prawnicy krążyli wokół niego, ani wtedy, gdy ręce trzęsły mu się tak bardzo, że ledwo trzymał telefon. Cynthia zadzwoniła do mnie przed Zacharym, celowo. Zawsze chciała być głosem, który nada kształt tej historii. „Shelby” – powiedziała – bez „cześć” – „potrzebujemy cię”.

W moim akademiku moja współlokatorka spała, a ekran jej laptopa wciąż jarzył się od jakiegoś serialu z Netflixa. Wyszedłem na korytarz i oparłem się o żużlobetonową ścianę. W budynku unosił się zapach ramenu i proszku do prania. „Co się stało?” zapytałem. „Jakiś incydent” – powiedziała Cynthia. Nie wypadek. Nie pomyłka. Incydent, jakby wszechświat zawędrował na ich teren z niegrzecznymi manierami. „To… skomplikowane” – kontynuowała. „Twój ojciec jest bardzo zestresowany”. Czekałem; pauza była testem. Wtedy powiedziała: „Tylko ty możesz to naprawić”.

Kiedy Zachary zadzwonił później, płacz był prawdziwy – a przynajmniej wystarczająco prawdziwy. „Przepraszam” – powiedział. Przez lata nie żałował; żałował konsekwencji. „Shelby, kochanie, nie chciałem cię prosić” – wyszeptał, jak mężczyzna próbujący nadać rozpaczy brzmienie miłości. „Musisz wrócić do domu. Stracimy wszystko”. Powinnam była się rozłączyć. Teraz to wiem. Ale kiedy dorastasz jako belka nośna, nie masz pamięci mięśniowej, by pozwolić dachowi się zawalić, nawet jeśli dach uderzał cię w głowę przez całe życie.

Więc to zrobiłam. Wybrałam krew ponad logikę. Zrezygnowałam. Spakowałam życie w dwie walizki i poleciałam na lotnisko O’Hare w deszczowy wtorek, który pachniał paliwem lotniczym i mokrym betonem. Zachary czekał na mnie przy odbiorze bagażu. Adrien nie; miał „spotkanie”. Cynthii nie było; miała „lunch”. Zachary przytulił mnie za mocno. Jego płaszcz pachniał wodą kolońską i paniką. „Ratujesz nas”, wyszeptał mi we włosy.

Nikt nigdy nie powinien mówić takich rzeczy dwudziestopięciolatkowi.

Nie uratowałem ich jednym heroicznym ruchem. Uratowałem ich tak, jak inżynierowie budowlani ratują budynki – sprawdzając każde założenie, analizując liczby, znajdując słabe punkty, obserwując miejsca, w których jedna nierozważna decyzja może przerodzić się w katastrofę.

Na nabrzeżu panował bałagan. Śmieci piętrzyły się obok śmietnika, bo nikomu nie zależało na tym, żeby zmusić ekipę do przejścia tych dodatkowych sześciu metrów. Pręty zbrojeniowe leżały zbyt blisko krawędzi. Spawy wyglądały, jakby ktoś je wykonał trzęsącą się ręką. I mężczyźni, którzy mnie nie znali, gapili się na mnie, jakbym był czyimś dzieckiem, które zabłądziło w trudnej sytuacji.

Pierwszy brygadzista, którego zatrudnił Adrien, nazywał się Travis. Nosił lustrzane okulary przeciwsłoneczne nawet w środku. Żuł gumę, jakby była częścią jego osobowości. Do wszystkich zwracał się „kumpel”, jakby to czyniło go ich przyjacielem. Uścisnął moją dłoń i uścisnął ją, czekając na reakcję. Nie zareagowałem. Uśmiechnął się ironicznie. „Co tu robi siostra szefa?” zapytał. Wytrzymałem jego spojrzenie. „Naprawiam to, co zepsułeś” – powiedziałem. Mężczyźni za nim ucichli – nie dlatego, że byli obrażeni, ale dlatego, że słuchali.

Do końca tygodnia Travis „zgubił” trzy formularze bezpieczeństwa. Do końca miesiąca „zapomniał” umówić się na wymaganą kontrolę. A pod koniec pierwszych dwóch miesięcy o mało nie spowodował wypadku u faceta o imieniu Raul, bo nie chciał przerwać wylewania, żeby poprawić formularz. Wciągnąłem Travisa do przyczepy. Oparł się o moje biurko, jakby był właścicielem powietrza. „Masz do mnie jakiś problem?” zapytał. „Tak” – odpowiedziałem. Zaśmiał się. Ja nie.

„Chyba nie rozumiesz” – powiedział, zniżając głos – „z kim się przyjaźnię”. Spojrzałam na podkładkę, a potem w górę. „Chyba nie rozumiesz” – powiedziałam – „jak wygląda pozew sądowy, gdy ktoś umiera”. Przewrócił oczami. Otworzyłam laptopa. Przygotowałam już maila – zaadresowanego do Zachary’ego, Cynthii i radcy prawnego. Temat: ZALECENIE NATYCHMIASTOWEGO ROZWIĄZANIA UMOWY. Przesunęłam ekran w jego stronę. Przestał żuć. „Możesz odejść z tego miejsca i zachować godność” – powiedziałam. „Albo możesz zostać i patrzeć, jak dokumentuję każdą nieodpowiedzialną decyzję, którą podjąłeś. Tak czy inaczej, nic mi nie będzie”. Travis wpatrywał się we mnie przez dłuższą chwilę. Potem wstał. Nie trzasnął drzwiami ani nie przeklął. Po prostu wyszedł.

Na zewnątrz ekipa patrzyła, jak odchodzi. Za nim do przyczepy wszedł mężczyzna o nazwisku Miller. Starszy, opalony, z dłońmi, które wyglądały, jakby nosiły stal dłużej, niż żyję. Nie uśmiechnął się ani nie pochlebił. Wyciągnął rękę. „Nazywam się Miller” – powiedział. „Wiem” – odparłem. „Pracujesz na kolei”. Skinął głową. „Tak” – powiedział. „I widzę, że nie przyszedłeś tu po to, żeby się bawić”.

Przez następne osiemnaście miesięcy mieszkałem w tej przyczepie. Budziłem się przy odgłosie cofających ciężarówek i zasypiałem przy szumie przenośnych grzejników. Moje włosy pachniały kurzem, bez względu na to, ile razy je myłem. Na rękach zawsze miałem plamy od grafitu ołówkowego. Adrien odwiedzał mnie, kiedy były zaplanowane zdjęcia. Przynosił kawę dla ludzi i zachowywał się, jakby był tam od początku. Klepał Millera po ramieniu i kiwał głową do mnie, jakbym był jego asystentem. „Shelby dba o to, żeby pociągi jeździły” – mawiał ludziom, jakbym był planem konserwacji.

Kiedy pierwszy raz skonfrontowałem go z obliczeniami ścinania wiatru, które przeoczył, wpatrywał się w stronę, jakby była napisana w obcym języku. „Jaka jest różnica?” – zapytał. „Różnica” – powiedziałem, stukając w cyfry – „polega na tym, czy budynek porusza się tak, jak powinien, czy tak, jakby się rozpadał”. Wzruszył ramionami. „Za dużo się martwisz” – powiedział.

Kiedy projekt Riverfront został otwarty, firma znów ożyła – nie była zdrowa, ale stała na swoim miejscu. Zachary znów zaczął nosić swoje drogie płaszcze. Cynthia znów zaczęła organizować kolacje. Adrien znów zaczął publikować posty o „innowacjach”. A ja naiwnie myślałam, że spojrzą na mnie inaczej, że zobaczą, co zrobiłam, że stal i matematyka przełożą się na szacunek. Zamiast tego dostrzegli czas: szansę na dopracowanie wizerunku, sposób na zastąpienie mnie, zanim przypomnę sobie, że mam wybór.

Dlatego gala była ważna. Nie ze względu na szampana czy widok z penthouse’u, ale dlatego, że to był moment, w którym Adrien wziął prawdę i spróbował obrócić ją w żart. Bo to był moment, w którym powiedział na głos to, co wszyscy ćwiczyli w milczeniu – że jestem narzędziem, rekwizytem, ​​młotkiem – i że tej nocy, kiedy odłożyłam flet i poszłam w stronę windy, nie opuszczałam po prostu imprezy. Opuszczałam historię, którą wokół mnie zbudowali.

Następnego ranka po znalezieniu podrobionego znaczka nie spałam. Zrobiłam kawę. Chodziłam w tę i z powrotem. Patrzyłam, jak świt przerzedza się nad budynkami po drugiej stronie ulicy. O 6:12 zadzwonił mój telefon. SMS od Zoe: Przyjdź teraz.

Ubrałam się, jakbym szła do sądu – nie dla sędziego, tylko dla siebie. Mój dopasowany garnitur był jak zbroja. Włosy upięłam w niski kok: bez luźnych końcówek, bez miękkości. Niosłam teczkę w obu rękach, tak jak nosi się coś delikatnego, co może uratować życie.

Budynek Zoe był rano cichszy. W holu pachniało polerowanym kamieniem i pieniędzmi. Recepcjonistka podniosła wzrok, zobaczyła moją twarz i nie zapytała o imię; wskazała na windy. Na górze, w biurze Zoe, nie traciła czasu na powitania. Stała przy oknie w czarnej marynarce, ostro kontrastującej z światłem. Jej włosy były idealne – nie ładne, lecz schludne. Odwróciła się, gdy wszedłem. „Wyglądasz, jakbyś nie spał”, powiedziała. „Ja nie spałem”, odpowiedziałem. Zoe skinęła głową, jakby się tego spodziewała. „Pokaż mi”, powiedziała.

Otworzyłem laptopa i otworzyłem PDF-a pozwolenia. Powiększyłem i obserwowałem twarz Zoe, gdy pieczątka się pojawiła. Ludzie zakładają, że potężni nie reagują. A reagują; reagują tylko drobnymi ruchami. Oczy Zoe się zwęziły. Zacisnęła szczękę. „To… śmiałe” – mruknęła. „To przestępstwo” – powiedziałem. Zoe się nie uśmiechnęła. „Och, Shelby” – powiedziała cicho – „w tym mieście przestępstwa to po prostu negocjacje, które poszły na marne”.

Ścisnęło mnie w gardle. „Nie obchodzą mnie ich negocjacje” – powiedziałem. „Obchodzi mnie moje prawo jazdy. Obchodzi mnie moje nazwisko. Obchodzi mnie to, że ktoś może ucierpieć”. Zoe odwróciła się od okna i nacisnęła przycisk w telefonie. „Wprowadź go” – powiedziała.

Minutę później do gabinetu wszedł mężczyzna. Bez zbędnych ozdób – ani markowego garnituru, ani drogiego zegarka. W prostej granatowej marynarce, z cienką teczką. Wyglądał na kogoś, kto wiedział, gdzie pochowano ciała, nawet nie dotykając łopaty. „To Daniel Kim” – powiedziała Zoe. „Adwokat”. Mężczyzna skinął głową. „Pani Vance” – powiedział. „Shelby” – odpowiedziałem.

Kim usiadł i otworzył teczkę. „Zoe powiedziała, że ​​jest tam sfałszowana pieczątka” – powiedział. „Tak” – odpowiedziałem. „Czy masz dowód, że twoja pieczątka została zabezpieczona?” – zapytał. Zawahałem się. Prawda była skomplikowana. Zabezpieczyłem ją… w sejfie w biurze moich rodziców, tym samym biurze, do którego moja rodzina miała klucze. „Pieczęć była w sejfie” – powiedziałem. „W biurze moich rodziców. W biurze firmy”. Kim coś napisał. „Masz do niej dostęp?” – zapytał. „Nieoficjalnie” – odpowiedziałem. Oczy Zoe powędrowały w moją stronę. „Nieoficjalnie” – powtórzyła. „Wyszłam” – powiedziałem. „Nie chciałam wracać”.

Kim skinął głową, jakby usłyszał to od setki osób próbujących postępować właściwie, stojąc w niewłaściwych drzwiach. „W takim razie naszym następnym krokiem będzie weryfikacja” – powiedział. „Musimy potwierdzić, że to twoja pieczątka, potwierdzić, że to twój podpis i potwierdzić, że nie wyraziłeś zgody na jego użycie”. „Nie wyraziłem” – powiedziałem. Wytrzymał moje spojrzenie. „Wiem” – odpowiedział. „Ale musimy to udowodnić”.

Zoe pochyliła się do przodu. „Musimy działać szybko” – dodała. „Bo jeśli Adrien podejrzewa, że ​​to znalazłeś, będzie próbował ukryć ślady”. Kim skinęła głową. „Dlatego właśnie zadzwoniłem do inspektora Davisa” – powiedział.

Inspektor Davis. W historii, którą układałem w głowie, miasto było bezimienną maszyną. Nie wyobrażałem sobie człowieka. Kim spojrzał na zegarek. „Spotka się z nami na dole” – powiedział.

W holu, przy stanowisku ochrony, stał mężczyzna – szerokie ramiona, szpakowate włosy, odznaka przypięta do paska. Jego wzrok rozglądał się po pokoju, jakby już mierzył wyjścia. „Inspektorze Davis” – powiedziała Kim. Davis odwrócił się. Jego wzrok wylądował na mnie. „Jesteś Shelby Vance?” – zapytał. „Tak” – odpowiedziałam. Jego wzrok był bystry, ale nie niemiły. „Przeczytałem twoje nazwisko” – powiedział, a mnie ścisnęło w żołądku. Moje nazwisko miało żyć na rysunkach, a nie w aktach.

Usiedliśmy w bocznym kąciku. Zoe stała; nigdy nie siadała, kiedy chciała, żeby ktoś inny poczuł się mały. Davis otworzył notes. „Powiedz mi, co znalazłeś” – powiedział. Więc powiedziałem – portal, pozwolenie, wersja robocza 4, pieczątka, podpis. Mówiąc, obserwowałem twarz Davisa. Nie wyglądał na zszokowanego. Wyglądał na skupionego, jak człowiek, który widział gorsze rzeczy i nadal wierzył, że można im zapobiec.

„Kiedy ostatnio użyłeś pieczątki?” zapytał. „Rok temu” – odparłem. „Na wersji roboczej nr 5. Poprawiona wersja”. „A gdzie ją przechowywano od tamtej pory?” „W sejfie. W biurze moich rodziców”. „Masz na to jakieś dokumenty?” „Mam e-mail” – powiedziałem. „Ode mnie do Adriena. W którym informuję go, że pieczątka jest zamknięta, a wersja robocza nr 4 jest nie do przyjęcia”. Davis skinął głową. „I nie upoważniłeś nikogo do użycia pieczątki po swoim wyjeździe?” „Nie”.

Jego długopis zamarł. „Zostawiłeś kombinację?” – zapytał. Przełknęłam ślinę. „Myślałam, że jest bezpieczna” – powiedziałam. Davis wpatrywał się we mnie przez sekundę – bez osądu, po prostu spójrz. „Jest różnica między zamkniętym a bezpiecznym” – powiedział. Twarz mi się zarumieniła. „Wiem” – powiedziałam cicho. Jego wzrok złagodniał odrobinę. „To nie twoja wina” – powiedział. „To wina osoby, która sfałszowała twoje nazwisko. Ale musimy działać szybko”.

Zoe w końcu się odezwała. „Co możesz zrobić?” – zapytała. Davis podniósł wzrok. „Mogę wszcząć dochodzenie. Mogę zażądać dokumentów potwierdzających pozwolenia. Mogę wyciągnąć wnioski. W razie potrzeby mogę skontaktować się z komisją ds. licencji. Jeśli będą dowody fałszerstwa, zostaną postawione zarzuty”. Słowo „zarzuty” brzmiało uczciwie, ale wiedziałem, jak to wpłynie na moją rodzinę – nie dlatego, że ich zrujnuje, ale dlatego, że ich zdemaskuje.

Davis spojrzał na mnie. „Shelby” – powiedział – „jeśli ta wieża zostanie zbudowana na podstawie wadliwego projektu, stanie się zagrożeniem dla bezpieczeństwa publicznego. To oznacza, że ​​miasto się zmienia”. „Nie chcę, żeby komuś stała się krzywda” – powiedziałem. „W takim razie zróbmy to” – odparł.

Kim nachyliła się. „Czego potrzebujesz dzisiaj od Shelby?” Davis nie wahał się. „Potrzebuję zeznania pod przysięgą” – powiedział. „I chcę, żebyś zachowała swoje dowody. Nie konfrontuj się z rodziną. Nie ostrzegaj ich. Pozwól nam zająć się łańcuchem”. Wzrok Zoe powędrował w moją stronę. „Dasz radę?” – zapytała. Pomyślałam o głosie Cynthii – Shelby, nawet się nie waż – i skinęłam głową. „Dasz radę”.

Oświadczenie zajęło dwie godziny. Davis je nagrał. Kim była świadkiem. Zoe obserwowała jak jastrząb. Kiedy na końcu podpisałam się, poczułam, że to inny podpis niż wszystkie, które wcześniej złożyłam. To nie było pozwolenie. To była ochrona.

Po wyjściu Davisa Zoe odprowadziła mnie na górę. W windzie przyglądała mi się. „Trzęsiesz się” – powiedziała. „Ja nie” – odpowiedziałem. Usta Zoe wykrzywiły się w grymasie. „Jesteś osobą, która nie zauważa, że ​​się trzęsie, dopóki budynek nie przestanie się trząść” – powiedziała. Patrzyłem prosto przed siebie. „Co teraz?” – zapytałem. Głos Zoe pozostał spokojny. „Teraz zbudujemy twoją sprawę tak, jak buduje się wieżę” – powiedziała. „Fundament: dowód. Struktura: chronologia. Wzmocnienie: świadkowie. A potem przedstawimy to tłumowi”.

Wtedy po raz pierwszy zdałem sobie sprawę, że Zoe nie tylko mi pomaga. Ona już planowała moment, w którym moja rodzina będzie zmuszona spojrzeć w swoje odbicie.

Pojechałem do biura dawnej firmy – nie po to, żeby wejść do środka, nie po to, żeby się skonfrontować, ale żeby zobaczyć, ocenić, przypomnieć sobie, że to prawda. Biuro mieściło się w odnowionym ceglanym budynku nad rzeką i z zewnątrz prezentowało się porządnie: szklane drzwi, roślina w holu, oprawione zdjęcie z przecięcia wstęgi na nabrzeżu z Adrienem uśmiechającym się jak bohater. Zaparkowałem po drugiej stronie ulicy i obserwowałem, jak ludzie wchodzą i wychodzą. Patrzyłem, jak kurier dostarcza dużą kopertę. Patrzyłem, jak asystent Cynthii wychodzi z dwiema kawami. Patrzyłem, jak czarny SUV Zachary’ego wjeżdża do garażu. Kiedyś jeździł pick-upem, kiedy jeszcze rozumiał, jak wygląda praca.

Mój telefon zawibrował – nieznany numer, potem Cynthia, potem Adrien, a potem Zachary. Mój kciuk zawisł nad ekranem. Całe moje ciało chciało odpowiedzieć, niczym wyszkolony pies, który cofa się na dźwięk gwizdka, ale Davis jasno dał mi do zrozumienia: nie ostrzegaj ich. Pozwoliłem mu zadzwonić i odjechałem.

Dni stały się rutyną: praca w firmie Zoe, spotkania, plany, e-maile, a pod spodem gwar rodziny, która próbowała mnie odciągnąć. Adrien napisał: Przestań dramatyzować. Cynthia napisała: To ważniejsze niż twoje uczucia. Zachary napisał: Proszę, Shelby. Porozmawiaj ze mną. Proszę – zawsze, proszę, nigdy nie przepraszaj.

Jedyną osobą ze starej ekipy, która zareagowała inaczej, był Miller. Jego wiadomość przyszła późno, około 21:00: Za szybko wciska beton. Idzie na skróty. Odpisałem: Co masz na myśli? Miller odpowiedział: Używa taniej mieszanki. Omija kontrole prętów zbrojeniowych. I mówi nam, że to podpisałeś. Potem kolejny: Nie wierzę mu. Ale chłopaki się boją. Muszą wiedzieć, że nie pozwolisz, żeby tak zostało.