Na lotnisku mój ojciec zaśmiał się szyderczo: „Nie stać jej nawet na klasę ekonomiczną”. Moja przyrodnia siostra wybuchnęła śmiechem, gdy dumnie wsiadały do ​​samolotu pierwszej klasy. Milczałam – aż do momentu, gdy podszedł mężczyzna w mundurze i powiedział: „Proszę pani, pani prywatny odrzutowiec jest gotowy”. Cały terminal ucichł.

DALEJ Szklane drzwi prywatnego saloniku otworzyły się, a promienie słońca rozlały się po płycie lotniska. Wiatr rozwiewał mi włosy, gdy powietrze wypełnił szum silników. Po raz pierwszy od lat nie czułam się mała. Czułam się nietykalna.
Drzwi luksusowego odrzutowca zamknęły się za mną z cichym sykiem, odcinając mnie od chaosu lotniska. Zapach wypolerowanej skóry i świeżego espresso zastąpił tanie perfumy i okrutny śmiech, który właśnie zostawiłam za sobą.
„Witamy na pokładzie, panno Monroe” – powiedział oficer Grant, a jego profesjonalna postawa łagodnieła w uśmiechu pełnym cichego szacunku.
Zapadłam się w kremowy fotel przy oknie, gdy silniki ożyły. Miasto rozciągało się w dole jak opowieść, którą już skończyłam czytać. Gdy odrzutowiec zaczął kołować, zawibrował mój telefon. Tato. Pozwoliłam mu zadzwonić dwa razy, zanim odebrałam.
„Avo” – warknął jego głos – „co ty sobie robisz za żart?”
„Nie żartuję” – odpowiedziałam chłodno. „Właśnie przestałam żyć według twojej wersji sukcesu”. „Prosiłem cię, żebyś była praktyczna” – odparł. „Zamiast tego uciekłaś w pogoni za marzeniami”.
„Marzenia”, które zbudowały firmę, którą nadal prowadzisz, tato” – powiedziałam, odchylając się do tyłu. „Tę, którą zaprojektowałem, zanim zastąpiłeś mnie Brielle”.

W słuchawce zapadła głucha cisza. Potem jego głos zniżył się. „Mogłaś zostać, Avo. Nie musiałaś wychodzić”.

Wpatrywałam się w okno, a wspomnienie tamtej nocy sprzed dwóch lat migało mi przed oczami. Krzyki, zdrada, moment, w którym wręczył Brielle moje portfolio projektów, jakbym nigdy nie istniała. „Masz rację” – powiedziałam cicho. „Nie musiałam. Tak wybrałam”.

Połączenie ucichło.

Grant zrobił krok naprzód, kładąc teczkę na stole obok mnie. „Twój plan podróży, proszę pani. Spotkanie z inwestorami na Manhattanie o 15:00. Twój zespół ochrony odprowadzi cię z terminalu”. „Dziękuję” – powiedziałam, zamykając teczkę, nie patrząc na nią.
Zawahał się. „Jeśli mogę tak powiedzieć, nie codziennie ktoś odzyskuje wszystko, co stracił”.
Uśmiechnęłam się blado. „Nie chodzi o odzyskanie tego. Chodzi o to, żeby stać się osobą, którą mówili, że nigdy nie będziesz”.
Silniki ryknęły, a samolot wzniósł się w powietrze – płynnie, potężnie, zuchwale. Patrzyłam, jak chmury pochłaniają ziemię. Dwa lata temu wyszłam z biura ojca z samym laptopem, garstką kontaktów i obietnicą, że nigdy więcej nie będę błagać o szansę. Podczas gdy Brielle afiszowała się ze swoim nowym życiem w mediach społecznościowych, ja spędziłam dwa lata w cieniu, napędzana kawą i ich protekcjonalnością, budując startup, w który nikt nie wierzył. Kiedy inwestorzy się śmiali, ja brnęłam dalej. Kiedy bank odmówił mi kredytu, sprzedałam samochód. Kiedy wszystko wydawało się niemożliwe, przypomniałam sobie jego dokładne słowa z sali konferencyjnej: Nigdy ci się beze mnie nie uda.