Na moim przyjęciu z okazji parapetówki moja siostra weszła i powiedziała: „Ten dom jest idealny dla moich dzieci”. Mama uśmiechnęła się i powiedziała: „Zacznij się pakować – wprowadzimy się jutro”. Uśmiechnęłam się tylko, otworzyłam telefon i powiedziałam cicho: „Pamiętacie jeszcze, co robiliście, kiedy miałam osiemnaście lat?”. Przechyliłam ekran, żeby mogli zobaczyć. W całym pokoju natychmiast zapadła cisza.

Podgrzałem talerz i dołączyłem do nich. „Nad czym pracujecie?”

Mama spojrzała w górę. „Po prostu ustalam pewne kwestie finansowe. Cassandra i Eric potrzebują większego domu, skoro Benjamin jest w drodze”.

Skinęłam głową, przyzwyczajona do takich rozmów. Potem przeszedł mnie dreszcz. „Po co ci moje papiery ze studiów?”

Cassandra westchnęła dramatycznie. „Równie dobrze możemy jej powiedzieć, mamo”.

Mama wyprostowała papiery i spojrzała na mnie z tym znajomym wyrazem twarzy – tym, który zawsze poprzedzał prośbę o poświęcenie. „Hazel, musimy omówić twoje plany dotyczące studiów. Cassandra znowu jest w ciąży, więc naprawdę potrzebują domu z czterema sypialniami. Premia Erica nie była tak wysoka, jak się spodziewano w tym roku i są trochę na krawędzi”.

Siedziałem w milczeniu, wiedząc już, do czego to wszystko zmierza.

„Rzecz w tym”, wtrąciła Cassandra, „że wszystko sobie obliczyliśmy. Nawet z pensją Erica i mamą pomagającą z zaliczką, wciąż nam brakuje”.

„Skrót od czego?” – zapytałem, choć już wiedziałem.

„Musimy skorzystać z twojego funduszu na studia” – stwierdziła mama stanowczo. „Przecież nie masz już stypendiów. A studia w college’u społecznościowym są całkowicie przyzwoite. Możesz przenieść się później, kiedy sytuacja rodzinna nie będzie tak trudna”.

Mój fundusz na studia – pieniądze, które tata założył przed rozwodem, pieniądze, które mama obiecała, pozostały nietknięte. Fundusz, na który liczyłem, że pokryje to, czego nie pokryją stypendia.

„Ale to moje pieniądze” – powiedziałem cicho. „Tata odłożył je na moją edukację”.

Cassandra przewróciła oczami. „Nie bądź samolubna, Hazel. Mówimy o domu dla twojej siostrzenicy i siostrzeńców. Gdzie mają spać? Czy Benjamin powinien mieszkać w szafie, bo chcesz iść na jakiś wypasiony uniwersytet?”

„Nie o to mi chodzi” – zaprotestowałem. „Tak ciężko na to pracowałem. Utrzymywałem średnią ocen 4,0, pracując na kilku etatach. Te stypendia nie pokryją wszystkiego”.

„Możesz brać pożyczki jak wszyscy inni” – warknęła Cassandra. „Eric i ja mamy kredyt hipoteczny. Takie życie”.

„Albo” – dodała mama – „mogłabyś mieszkać w domu i studiować w college’u społecznościowym. To o wiele bardziej ekonomiczne”.

Coś we mnie drgnęło. Całe życie uległości ustąpiło miejsca czystemu oburzeniu.

„Nie” – to słowo zawisło w powietrzu.