Na moim weselu moja siostra zaskoczyła wszystkich wynajętym wykrywaczem kłamstw i zamieniła całe wydarzenie w głupią grę towarzyską. Ludzie zwijali się ze śmiechu, słysząc absurdalne pytania. Nagle, zupełnie niespodziewanie, do mikrofonu podszedł mój wujek Richard. Zazwyczaj najgłośniejszy i najzabawniejszy mężczyzna w sali, ale się nie uśmiechał. Jego wzrok utkwiony był w moim narzeczonym, Evanie, a jego głos rozbrzmiał echem po sali niczym uderzenie młotem. „Mam pytanie do pana młodego” – powiedział stanowczo. „Evan, czy zdradziłeś kiedyś Lenę?” Muzyka zdawała się ucichnąć. Kieliszki zamarły w połowie drogi do ust. Powietrze zamarło.

Sala recepcyjna hotelu Hyatt w Denver rozświetliła się lampkami choinkowymi, brzęczały kieliszki do szampana, a po parkiecie rozbrzmiewał gromki śmiech. Moja siostra Marissa postanowiła zorganizować na wieczór grę-niespodziankę. Nazwała ją „Maszyną Prawdy” – rekwizyt w postaci wykrywacza kłamstw, który wypożyczyła od pewnej ekscentrycznej firmy rozrywkowej. Wyglądał zaskakująco realistycznie, z kablami i migającymi światłami, choć wszyscy wiedzieli, że to tylko zabawa.

Na początku gra przebiegała dokładnie tak, jak zaplanowała Marissa: niewinne, absurdalne pytania, które rozśmieszały gości do łez. „Evan, czy Lena naprawdę lepiej tańczy?” „Lena, czy potajemnie spróbowałaś tortu weselnego przed dzisiejszym dniem?”. Ludzie wiwatowali, buczeli z udawanym oburzeniem i dopingowali nas. Evan grał jak mistrz, jego chłopięcy uśmiech nie przestawał błyszczeć.

Wtedy wstał mój wujek Richard. Znany był jako dusza każdej imprezy – wujek, który opowiadał przesadzone historie, tańczył, jakby nikt nie patrzył, uwielbiał być w centrum uwagi. Ale tym razem jego mina była ponura. Jego dłoń ścisnęła mikrofon nieco zbyt mocno.

Tłum to zauważył. Sala nagle wypełniła się beztroskim chaosem i przytłaczającą ciszą. Evan wciąż się uśmiechał, ale w jego oczach było coś, wahanie. Richard odchrząknął, pochylił się i przemówił tonem, którego nigdy wcześniej u niego nie słyszałam.

„Mam pytanie do pana młodego” – powiedział powoli i rozważnie. Jego wzrok spotkał się z Evansem. „Evan, zdradziłeś kiedyś Lenę?”

Wstrzymany oddech przetoczył się przez stoły. Ktoś upuścił widelec. Między nami na stole stał wykrywacz kłamstw, którego migające światła nagle wydały się groźne. Uśmiech Evansa zniknął. Ścisnęło mnie w żołądku, krew w uszach dudniła głośniej niż głośniki DJ-a. Wszystkie twarze w sali zwróciły się w naszą stronę, czekając na odpowiedź.

To miała być głupia gra. Teraz przypominało to proces sądowy.

Cisza trwała tak długo, że zastanawiałem się, czy muzyka całkowicie ucichła. Szczęka Evansa zacisnęła się, a palce bębniły o poręcz krzesła. Spojrzał na mnie, potem na wujka Richarda, a potem znowu na mnie. Rozchylił usta, jakby chciał coś powiedzieć, ale nic nie wydobył z siebie.

„Daj spokój, Evan” – nalegał Richard, a jego głos stał się ostrzejszy. „To proste tak albo nie”.

Poczułem ucisk w piersi, ogarnęła mnie panika. Mama szepnęła coś pilnego do ojca przy sąsiednim stoliku. Marissa zrobiła krok naprzód, blada, jakby chciała interweniować, ale zamarła w pół kroku. Światła urządzenia migały nieustannie, drażniąc nas z każdym uderzeniem.

W końcu Evan pochylił się do mikrofonu. „Nie” – powiedział stanowczym, lecz niskim głosem.

W sali odetchnięto z ulgą, choć nie ulgą. Wyglądało to raczej tak, jakby wszyscy się przygotowywali. Richard uniósł brew i uśmiechnął się nieśmiało, niezbyt życzliwie. „To udowodnij” – powiedział, wskazując na wykrywacz kłamstw.

„Nie” – wyrzuciłem z siebie, zanim Evan zdążył odpowiedzieć. Mój głos zabrzmiał w mikrofonie. „Koniec gry”.