Na pogrzebie moja kuzynka zaśmiała się: „Ona będzie następna.” przesunęło się, a ksiądz krzyknął…

Mówi o „zdolnościach biznesowych” Eleanor i jej „przemyślanych inwestycji”, malując obraz CEO, a nie babcia, która piekła ciasta cytrynowo-makowe i jest wykorzystywana przez Lilę odbierać konstelacje na nocnym niebie.

Chwalił bilans finansowy, a nie życie.

— był tytanem — powiedział Gavin, głos miał pełen bezprzewodowych funkcji.

— I choć jej nieszczęsne i awaryjne odejście od pustki, jej dziedzictwo… jej majątek… będzie zarządzane z wyższą starannością.

To była obrzydliwa, cienko ukryta mowa zwycięstw.

Lila czuje falę nagości i odrzuca chwycić twardy dąb ławki, aby się ustabilizować.

Gdy wrócił na swoje miejsce, kościół zdawał się być zimniejszy.

Nieuchwytny, przenikliwy przeciąg wpełzł środkowo-nawą,, wysokie świece na ołtarzu migotały.

Lila basa język starego kościoła, jak starożytne drewno i kamień osiadają, ale brzmiało jak bolesny, pełne smutku westchnienie.

Nastawiali się toczyło się dalej, liturgia żalu, która niewiele robiła, przez ukoić gniew kotłujący się w sercu Lili.

nadszedł czas pożegnania.

Niosący trumnę, ponurzy mężczyźni z rodzinnej kancelarii prawnej, już zamknęli trumnę w prywatnym oglądaniu.

To był akt ostateczny, nieodwracalnego zamknięcia.

Ojciec Michael stał obok katafalku, delikatnej spoczywającej na wieku trumny.

wystąpiło ostatnie obrzędy, głos miał kojący baryton, który natychmiast zareagował w ogromnej, sklepionej przestrzeni.

— Powierzamy naszą siostrę, Eleanor, miłosierdziu Boga…

Pod osłoną uroczystych modlitw księdza, Gavin na stronie internetowej Lili.

Jego bliskość była dusząca, a jego perfumy mdlące, chemiczne. Jego szept był jadowitą tajemnicą, tylko dla jej uszu.

— Szkoda — wyszeptał, okrutny, kpiący uśmiech skrzywił jego wargi.

— była stara, ale stara wiedźma pewnie jeszcze kilka lat przed sobą.

mógł zostać przeprowadzony po Lili, chłodny, sterujący, który, że skóra jej cierpła. — Ale nie martw się. Nie będziesz. Ty będziesz następna.

Krew w żyłach Lili zamieniła się w zasilacz. To nie było tylko możliwe; to było wyznanie.

Beztroskie, szeptane przyznanie się do uderzenia, które wywołuje uderzenie.

Jej podejrzenie, kiedyś mgliste i bezkształtne, teraz skonsolidowało się w straszną, ostrą jak brzytwa śmierci.

Zabił ją. A teraz miał ją zabić.

został uwięziony, jej milczące uderzenie było bezsilne jego wobec słów.

W tym momencie czystego, paraliżującego źródłaa, gdy ojciec Michael recytował słowa „proch do prochu, popiół do popiołu”, dźwięk przerwał świętą ciszę kościoła.

Był w domu, zgrzytający SZORST.

To był dźwięk dźwiękowy, lakierowanego drewna ocierającego się o siebie.

Był długi, celowy i dochodził prosto z przodu kościoła.

Pochodził z trumny.