Na przyjęciu z okazji narodzin dziecka mój mąż-milioner owinął ją diamentowym naszyjnikiem i wyszeptał: „Dla naszego dziecka”. Uśmiechnęłam się tylko. Kiedy otworzyła mój prezent, a on przeczytał: „Wynik ustalenia ojcostwa: niezgodny”, jego twarz zbladła, a ja w końcu poczułam się tego dnia cała…

Nalał sobie szklankę wody, lekko drżąc, po czym odwrócił się, by spojrzeć na stół w jadalni. Przyjrzał się świecom, zimnemu stekowi i nieotwartej butelce rocznikowego czerwonego wina, które kosztowało sześćset dolarów.

Wydał z siebie krótki, szorstki śmiech.

„Słodka” – mruknął, upijając łyk wody i ocierając usta grzbietem dłoni. „Bardzo słodka, Harper.”

„To nasza rocznica, Cole” – powiedziałem, robiąc krok w jego stronę. „Mówiłeś, że byłeś prawie trzy godziny temu”.

Trzasnął szklanką. Dźwięk rozbrzmiał w pokoju niczym wystrzał z pistoletu.

„Nie zaczynaj” – warknął.

Odwrócił się do mnie, opierając się plecami o marmurowy blat i krzyżując ramiona. Ten ruch sprawił, że się zachwiał.

„Cały dzień byłam na spotkaniach, zawierałam umowy, które pozwalają zapłacić za ten widok, za tę sukienkę, za jedzenie, któremu pozwalasz gnić na stole”.

„Nic nie zaczynam” – powiedziałam, czując znajomy ucisk w piersi. „Chciałam tylko uczcić…”

„Co myślałaś?” – przerwał mi, a jego głos ociekał protekcjonalnością. „Żebyśmy trzymali się za ręce i udawali, że jesteśmy w komedii romantycznej? Boże, jesteś męczący”.

Odepchnął się od blatu i wszedł do salonu, zrzucając buty. Poszedłem za nim, a zapach tych obcych perfum ciągnął się za nim niczym duch.

„Cole, proszę” – powiedziałam. „Możemy po prostu usiąść? Musimy porozmawiać o wizytach w klinice w przyszłym tygodniu. Dr Evans powiedział, że jeśli chcemy spróbować kolejnego cyklu, musimy podpisać dokumenty do wtorku”.

Zatrzymał się. Nie odwrócił. Po prostu stał pośrodku salonu, otoczony włoskimi skórzanymi meblami i sztuką nowoczesną, którą kupił, żeby zaimponować ludziom, których nie lubił.

„Naprawdę tego nie rozumiesz, prawda?” powiedział, a jego głos zniżył się do niskiego, niebezpiecznego tonu.

Odwrócił się powoli. Wyraz jego twarzy nie wyrażał gniewu. To była odraza – czysta, nieskażona pogarda.

„Właściwie to ja wyrwałem cię z tej miernej egzystencji, Harper” – powiedział, wskazując na mnie niejasno. „Wyciągnąłem cię z tego przygnębiającego szpitala, od zmieniania nocników i szorowania podłóg. Dałem ci życie, za które większość kobiet dałaby się zabić. I co dostaję? Gderanie. Ciągłe, żałosne gderanie”.

„Byłam pielęgniarką położniczą, Cole” – powiedziałam, a mój głos drżał pomimo wszelkich starań. „Nie szorowałam podłóg. Pomagałam sprowadzić życie na świat. To była szlachetna praca”.

„To była robota za czterdzieści tysięcy dolarów rocznie” – prychnął. „Wiesz, ile zarobiłem w ciągu ostatniej godziny? Dziesięć razy tyle. Nie jesteśmy na tym samym poziomie, Harper. Nigdy nie byliśmy. Po prostu myślałem, że jesteś na tyle mądra, żeby to zrozumieć. Myślałem, że będziesz wdzięczna”.

Poczułem, jak krew odpływa mi z twarzy.

„Wdzięczna za co?” – wyszeptałam. „Za to, że siedziałaś sama w penthousie, a ty wracałaś do domu pachnąc jak inna kobieta?”

His eyes narrowed. He took two long strides toward me, invading my personal space until I could smell the sourness of the whiskey on his breath.

“You should know your place,” he hissed. “Stop following me around. Stop waiting by the door like a puppy starving for attention. It’s pathetic. From now on, I decide when we talk. I decide when I’m home. I decide when I want you around.”

“I’m your wife,” I whispered. “We’re supposed to be partners. We’re trying to have a family.”

“Family?” he repeated, rolling the word around in his mouth like it tasted bad. He looked at my stomach—flat and empty—and sneered.

“You know, there is someone else,” he said, his voice smooth and deadly. “Someone who is ready to give me a baby without all this drama. Without the hormones and the crying and the desperate neediness.”

The world stopped.

The air in the room seemed to vanish. The hum of the refrigerator, the distant sirens from the street below, the beating of my own heart—it all went silent.

There is someone else.

He hadn’t just implied it. He had weaponized it. He had taken the one thing I wanted more than anything—a child, our child—and told me that someone else was already in line for the job.

“What did you say?” I asked. My voice sounded foreign to my own ears. Hollow.

Cole blinked as if realizing he had perhaps said the quiet part out loud, but he did not backtrack. He did not apologize. He just shrugged, a cruel smirk playing on his lips.

“I said what I said. Figure it out, Harper.”

He turned his back on me. He walked straight to his home office, the heavy oak door slamming shut with a finality that vibrated through the floorboards.

A moment later, I heard the muffled chime of a Zoom call connecting, followed by his professional voice—smooth, charismatic, completely sober—greeting a business partner in Tokyo.

“So, gentlemen, let’s talk about the next quarter projections.”

Just like that, I ceased to exist.

I stood there for a long time. I expected the tears to come. I expected the hysterical sobbing, the urge to pound on his door and demand an explanation, the way I might have done a year ago.

But the tears did not come.

Instead, I felt a strange sensation spreading through my chest. It started at the core and radiated outward, freezing my veins. It was a layer of ice, thin but incredibly strong, wrapping itself around my heart.

It numbed the pain instantly. It clarified the room.

The golden light of the city didn’t look romantic anymore. It looked cold. The expensive furniture didn’t look like comfort. It looked like a set design.

I moved.

I walked to the dining table. My movements were precise, mechanical. I picked up plates of cold Wagyu beef and scraped the expensive meat into the garbage disposal. I watched it grind away, the noise harsh and satisfying.

Then I reached for the bottle of wine. It was a Château Margaux, one of Cole’s absolute favorites. He had been saving it for a special occasion.

I walked to the sink, uncorked the bottle, and turned it upside down. The dark red liquid glugged out, swirling down the stainless steel drain. It looked like blood, but it smelled like oak and blackberries.

Six hundred dollars, gone in thirty seconds.

I did not feel guilty.

I felt lighter.

I rinsed the bottle and placed it in the recycling bin. The sound of glass hitting glass was the only eulogy our anniversary received.

I turned off the lights in the kitchen, leaving the dirty dishes in the sink—something I never did, because Cole hated waking up to a mess.

Tonight, I did not care what Cole hated.