Na przyjęciu zaręczynowym moja przyszła teściowa zerwała mi z szyi stary srebrny medalion i rzuciła go na podłogę. „Co za skąpiec!” – wykrzyknęła z pogardą. „W naszej rodzinie nosimy tylko diamenty!” Goście skinęli głowami, a babcia mojego narzeczonego powoli wstała. Drżącymi rękami założyła rękawiczki, podniosła medalion i wyszeptała: „To unikatowy egzemplarz, stworzony przez Charlesa Lewisa Tiffany’ego dla carycy Marii Fiodorowny. Jest bezcenny… Kim jesteś?”

Część trzecia: Objawienie

Trzymała medalion w dłoni w rękawiczce, wpatrując się w niego z wyrazem intensywnego, niemal akademickiego skupienia. „Ta tandeta…” Odwróciła go, strzepując wierzchem kciuka starą warstwę kurzu, odsłaniając mały, misternie wyrzeźbiony herb w srebrze: dwugłowego orła trzymającego berło, detal tak drobny, że ledwo widoczny gołym okiem.

„To” – oznajmiła Augusta głosem przepełnionym zimną, historyczną furią, która pogrążyła salę w jeszcze głębszej ciszy – „to unikatowe dzieło. Zostało wykonane przez samego Charlesa Lewisa Tiffany’ego w 1888 roku jako prywatny i osobisty prezent dla carycy Marii Fiodorowny, żony cara Aleksandra III”.

Rozejrzała się po oszołomionej, cichej sali, jej wzrok utkwiony był w zastygłych twarzach zgromadzonej elity, a jej głos brzmiał jak wykładowca upominający klasę ignorantów. „Widziałam jego bliźniacze jajo, jajko Fabergé ozdobione tym samym prywatnym herbem cesarskim, na prywatnej wystawie w Ermitażu w Londynie dwadzieścia lat temu. Ten egzemplarz był ubezpieczony na czterdzieści milionów dolarów. Jest… bezcenny. To nie jest przedmiot komercyjny. To obiekt historyczny”.

W pokoju panowała grobowa cisza. Tylko cichy, przerażony krzyk Brendy zdołał ją przerwać. Ona i Alex mieli blade twarze. Nie tylko obrazili gościa; zaatakowali bezcenny zabytek historyczny na oczach zgromadzenia swoich rówieśników, ludzi, którzy rozumieli ponad wszystko wagę pochodzenia i dziedzictwa.

Augusta zignorowała wyraz absolutnego przerażenia na twarzach rodziny. Minęła ich, minęła ich zastygłe, rozdziawione usta i zatrzymała się tuż przede mną. Nie patrzyła na mnie jak na „zwykłą” dziewczynę, przypadek społeczny. Patrzyła na mnie jak na zagadkę, anomalię, którą miała zamiar rozwiązać.

Wyjęła medalion, zerwany łańcuszek zwisał z jej palców w rękawiczkach niczym powalony sztandar. Jej spojrzenie nie było już zimne; stało się przenikliwe, pełne głębokiej ciekawości i, po raz pierwszy, głębokiego szacunku.

„Mój drogi” – powiedziała spokojnym, poważnym głosem, niczym intymne pytanie zadane publicznie. „Ten medalion należy do jednego rodu. Rodu, o którym sądzono, że zniknął na zawsze zimą 1918 roku w piwnicy w Jekaterynburgu”. Spojrzała mi prosto w oczy, a jej wzrok domagał się prawdy. „Na litość boską, dziecko… kim ty jesteś?”

Wyprostowałam się, łzy wyschły, strach zniknął, zastąpiony siłą, o której zapomniałam, siłą przekazywaną z pokolenia na pokolenie przez dumne i niezłomne kobiety, które stawiały czoła rewolucjom i zamachowcom. Spojrzałam na matriarchę, królową rozpoznającą inną królową.

„Mam na imię Anna” – powiedziałam czystym, pewnym głosem, przepełnionym nowym autorytetem, który zaskoczył nawet mnie. „Moją matką była księżniczka Alena Rostowa. Uciekła z Rosji jako dziecko, podczas rewolucji, zabierając ze sobą jedynie ten medalion, jedyną pamiątkę, jaką udało jej się ocalić z ruin swojego życia. Moje pełne imię… to Anastazja Rostowa”.

Część IV: Przepisy

Augusta Sterling zamknęła na chwilę oczy i wzięła głęboki oddech. Powoli skinęła głową, jakby właśnie rozwiązała skomplikowaną zagadkę historyczną. Ten uznany ekspert w dziedzinie historii biżuterii i europejskiej genealogii doskonale wiedział, kim jestem. Nazwisko Rostowów było legendarne, rodzina tak stara i szlachetna, jak Romanowowie, którym służyli.

Odwróciła się, z twarzą naznaczoną chłodem i tłumioną furią, w stronę syna i jego żony.

„Brenda” – powiedziała lodowatym głosem, każde słowo było jak ukłucie igłą. „Nie tylko obraziłaś tę młodą kobietę. Splunęłaś na jej dziedzictwo. Rzuciłaś na ziemię jak śmieci fragment rosyjskiej historii imperialnej, dar od cara. Wniosłaś do tego domu zapierający dech w piersiach poziom wulgarności i ignorancji. W ciągu pięciu minut zhańbiłaś markę Sterling ponad tysiącem nieudanych transakcji”.

Potem spojrzała gniewnie na Alexa, swojego wnuka, który wyglądał, jakby miał zemdleć. „A ty” – powiedziała z rozczarowaniem w głosie gorszym niż gniew. „Stałeś tam i nic nie zrobiłeś, pozwalając, by kobieta jej pokroju, twoja przyszła żona, została publicznie upokorzona. Ty, który twierdzisz, że w twoich żyłach płynie krew Sterlingów, udowodniłeś światu, że nie masz honoru. Jesteś tchórzem. Nie jesteś godzien przewodzić tej rodzinie, a co dopiero biznesowi”.

Odwróciła się do mnie, jej wyraz twarzy złagodniał, a w jej starych oczach pojawił się błysk przypominający strategiczny sojusz, rodzaj pokrewieństwa. „Anastasio” – powiedziała, a imię wydało jej się dziwne, potężne i idealnie pasujące do tego pomieszczenia. „Jeśli po tym… groteskowym… i, szczerze mówiąc, żałosnym widowisku nadal chcesz poślubić kogoś z tej głupiej, impulsywnej rodziny, to myślę… że mamy wiele do renegocjacji”.

Wyciągnęła rękę do mnie, nie do Alexa. To był gest solidarności, przekazanie władzy. „Niech sobie radzą. Mamy wiele do omówienia w sprawie przyszłości zarządu rodziny Sterling. Kobieta z twojego rodu rozumie wagę silnej dynastii. Wygląda na to, że w końcu znalazłam godnego następcę”