Na rozprawie rozwodowej rozparł się w fotelu i pochwalił się przed całą salą: „Wreszcie mogę żyć z jej pieniędzy”. Wszyscy wybuchnęli śmiechem. Uśmiechnęłam się tylko, wręczyłam sędziemu kopertę i wymamrotałam: „Proszę spojrzeć na datę obok jego podpisu”. Kilka sekund później sędzia zaczął się śmiać tak głośno, że o mało nie upuścił młotka. Mój mąż wpatrywał się w niego, a jego twarz odpłynęła…

Na rozprawie rozwodowej rozparł się w fotelu i pochwalił się przed całą salą: „Wreszcie mogę żyć z jej pieniędzy”. Wszyscy wybuchnęli śmiechem. Uśmiechnęłam się tylko, wręczyłam sędziemu kopertę i wymamrotałam: „Proszę spojrzeć na datę obok jego podpisu”. Kilka sekund później sędzia zaczął się śmiać tak głośno, że o mało nie upuścił młotka. Mój mąż wpatrywał się w niego, a jego twarz odpłynęła…

Emily Carter czuła się dziwnie spokojnie w dniu rozprawy rozwodowej. Przećwiczyła każdy krok, każdy dokument, każde słowo, które musiała wypowiedzieć. Po dwunastu latach małżeństwa z Danielem Walshem – mężczyzną, który stawał się coraz bardziej leniwy, pewny siebie i roszczeniowy – w końcu była gotowa zamknąć ostatni rozdział. Sala sądowa cicho szumiała od rozmów na marginesie, podczas gdy prawnicy porządkowali swoje akta. Kiedy Daniel wszedł dumnie, wyglądał jak mężczyzna wchodzący na scenę, a nie na rozprawę sądową.

Uśmiechnął się z zadowoleniem, odchylił się na krześle i postukał palcami w drewniany stół, jakby czekał na oklaski. Kiedy sędzia zapytał, czy któraś ze stron chce złożyć oświadczenie przed zapoznaniem się z dokumentami finansowymi, Daniel nie wahał się ani chwili. Pochylił się do przodu, rozstawiając łokcie na szerokość ramion i oznajmił na tyle głośno, by usłyszała go cała sala:

„Szczerze mówiąc, Wysoki Sądzie, jestem po prostu ulżyło mi, że to już prawie koniec. W końcu mogę żyć z jej pieniędzy”.

Salę wypełnił śmiech – prawnicy, widzowie, a nawet stenografka uśmiechnęli się. Daniel chłonął to, jakby opowiedział dowcip roku. Emily natomiast po prostu złożyła dłonie na stole. Spodziewała się, że powie coś aroganckiego, ale to? To był praktycznie dar.

Sięgnęła do teczki i wyjęła zaklejoną kopertę. Kiedy sędzia zapytał, czy chce odpowiedzieć, spokojnie mu ją podała. „Wysoki Sądzie” – mruknęła – „proszę spojrzeć na datę obok jego podpisu”.

Sędzia założył okulary do czytania, otworzył kopertę i przejrzał pierwszą stronę. Uniósł brwi. Potem – nagle – wybuchnął śmiechem. Prawdziwym, niepohamowanym śmiechem. Odchylił się do tyłu, drżąc, trzymając się za pierś, próbując odzyskać panowanie nad sobą. Z trudem nawet upuścił młotek.

W sali zapadła cisza. Uśmiech Daniela zbladł. Krew odpłynęła mu z twarzy, gdy patrzył, jak sędzia ociera oczy i odchrząkuje, wciąż chichocząc.