Na ślubie mojego syna panna młoda szepnęła do swoich przyjaciółek po arabsku: „Ta kobieta nic nie rozumie. Mnie interesują tylko pieniądze”. Cały wieczór milczałem. Kiedy wzniesiono toast, wstałem, uśmiechnąłem się i odpowiedziałem jej płynnie po arabsku… w pomieszczeniu zapadła cisza.

Sala balowa była galaktyką lśniących kryształów i wymuszonych uśmiechów. Siedziałam przy wyznaczonym stoliku, małej, cichej wyspie w morzu ekstrawagancji, z rękami starannie złożonymi na kolanach. Mój syn, Daniel, uśmiechnął się, przechodząc obok, a jego ciepło było krótką, mile widzianą ulgą od chłodu, który osiadł w moich kościach. Pochylił się, jego głos brzmiał jak zatroskany szept na tle narastającego kwartetu smyczkowego.

„Mamo, wszystko w porządku?”

Wymusiłam uśmiech, delikatny uśmiech, który, jak miałam nadzieję, ukryje ciężar w mojej piersi. „Nic mi nie jest, kochanie” – powiedziałam cicho. Uścisnął moją dłoń raz, zanim jego nowa żona, Ila, poprowadziła go w stronę kolejnej grupy gości.

Patrzyłam, jak przechadza się po sali, ściskając dłonie, śmiejąc się, pozując do zdjęć. Wyglądał na tak dumnego, a ja tak bardzo chciałam być dumna. To był jego ślub, jego szansa na własną rodzinę. Musiałam się tego trzymać, bez względu na to, co już podsłuchałam. Powtarzałam sobie, że może ostry język Ili to tylko objaw zdenerwowania, że ​​chłodne odrzucenie mnie przez jej rodzinę to nieporozumienie. Może wszystko się zmieni, gdy przysięga zostanie złożona.

Kelnerzy, cisi i sprawni, napełniali kieliszki szampanem. Rozmowy wokół mnie były pewnym, swobodnym pomrukiem, zdominowanym przez rodzinę Ili i ich przyjaciół. Rozmawiali o interesach, wakacjach w Europie i drogich samochodach – świecie dalekim od spokojnego, spokojnego życia, które zbudowałem. Moja rodzina była małą grupką, garstką kuzynów i starych przyjaciół rozrzuconych przy dwóch stolikach, wyglądających równie nie na miejscu, jak ja się czułem. Złapałem wzrok mojej kuzynki Margaret; skinęła mi lekko, dodając otuchy głową.  Trzymaj się mocno.  Trzymałem się tego.

Po podaniu pierwszych dań – delikatnych sałatek z importowanymi serami, których nie potrafiłam nazwać – powiedziałam sobie raz jeszcze, że muszę spróbować. Dla Daniela. Zasługiwał na szansę miłości bez cienia matki. Więc kiedy Ila w końcu podeszła do mojego stolika, z idealną postawą i uśmiechem wyćwiczonym jak królowa konkursów piękności, odłożyłam widelec i przygotowałam się.

„Mam nadzieję, że miło spędzają Państwo wieczór” – powiedziała, jej słowa były uprzejme, ale w jej oczach błyszczało rozbawienie, które wydawało się ostre i okrutne.

Spojrzałem jej w oczy. „To piękny ślub. Oboje wyglądacie na bardzo szczęśliwych”.

„Dziękuję” – przechyliła głowę, po czym odwróciła się i odeszła. Dla każdego obserwatora była to miła wymiana zdań między panną młodą a jej nową teściową. Tylko ja wyczułam lodowaty ton w jej głosie, subtelną protekcjonalność, która mówiła: „  Jesteś tu gościem, niczym więcej”.

Noc trwała. Podano danie główne. Zespół zagrał. Trzymałem się nadziei, że moje obawy były bezpodstawne. A potem, po pierwszym tańcu, gdy światła przygasły do ​​ciepłej, złotej poświaty, nadzieja zaczęła się rozwiewać.

Ila wróciła do swojego kręgu druhen, jej głos, choć ściszony, niósł się ponad muzyką. Nachyliła się do jednej z nich, przeszywając mnie wzrokiem i przemówiła po arabsku, w języku, którego nie mogła sobie wyobrazić, że rozumiem.

„Spójrz na nią, jak siedzi tam sama” – wyszeptała. „Jak bezdomny kot czekający na resztki”.