Na ślubie swojego udanego syna pojawiła się para starszych żebraków; stali tam drżąc przez całe przyjęcie, nieproszeni… aż nagle stało się coś nieoczekiwanego.

„Znasz go?”

Kobieta szlochała:

„To nasz syn. Ale już nas nie akceptuje”.

Serce mi waliło. Javier zawsze twierdził, że jest sierotą. Zdenerwowana, zawołałam go:

„Javier, mówią, że to twoi rodzice. Co się dzieje?”

Zbladł, jąkając się:

„Mariana, zaniedbuj ich. Mylą się”.

Ale jego oczy zdradzały prawdę. Zażądałam odpowiedzi.

Ujawniały wszystko: to byli prawdziwi rodzice Javiera, biedni rolnicy z Oaxaca. Kiedy był mały, miażdżące długi wpędziły ich w rozpacz. Nie mogąc zapewnić mu bytu, oddali go do sierocińca, mając nadzieję, że będzie miał szansę.

Później, gdy los się poprawił, próbowali go odzyskać – ale Javier, teraz student, odrzucił ich. Wstydząc się swoich korzeni, porzucił ich, udając sierotę. Przez znajomego dowiedzieli się o ślubie i przybyli, żeby go jeszcze raz zobaczyć.

Gniew płonął we mnie. Odciągnęłam Javiera na bok i krzyknęłam:

„Oszukiwałaś mnie przez te wszystkie lata? Wyrzuciłaś rodziców ze wstydu? Taka jesteś?”

Skłonił się, mamrocząc:

„Mariana, nie rozumiesz… Chciałem po prostu uciec. Moi rodzice dali mi tylko ubóstwo. Chciałem, żebyś żyła wolna od tego”.

Łzy zamgliły mi wzrok:

„I ty wierzysz, że szczęście pochodzi z kłamstw i pogardy dla własnej krwi?”

Zdjęłam obrączkę i położyłam mu ją na dłoni:

„To wesele kończy się dzisiaj”.

W sali rozległy się westchnienia. Mama próbowała mnie powstrzymać, ale moja determinacja nie ustąpiła. Zaprowadziłam parę do głównego stołu i oznajmiłam przed wszystkimi:

„To rodzice Javiera. Wybaczcie, że nie dowiedziałam się wcześniej. Zaopiekuję się nimi”.

Zapadła ciężka cisza. Javier stał jak sparaliżowany, bez słowa.
Kilka tygodni później zabrałam ich do szpitala. Jego ojciec był ciężko chory. W ich płóciennej torbie znalazłam pudełko z aktem własności: ziemia w Oaxaca warta miliony, zapisana na Javiera. Po stracie dziecka pracowali bez końca, aby ją kupić, przeznaczając ją na jego dziedzictwo. Nie byli żebrakami, jak przedstawiał ich Javier, ale oddanymi rodzicami, którzy poświęcili wszystko.

Nigdy nie wróciłam do Javiera. Sprzedałam posiadłość, żeby opłacić leczenie i zbudować im skromny dom. Kiedy Javier błagał o wybaczenie, powiedziałam mu:

„Wybrałeś oświetlenie weselne, ale zignorowałeś wzrok rodziców. Teraz żyj z tym wyborem”.

Upadł na kolana, ale ja nie byłam już tą samą Marianą. Naszym problemem nie było tylko jego kłamstwo, ale to, że zmiażdżył tę samą krew, która poświęciła wszystko. W blasku weselnych świateł straciłam męża, ale odnalazłam godność… i dwoje prawdziwych rodziców.