„Na spotkaniu rodzinnym jej mąż zadrwił ze mnie, mówiąc: »Myślałaś, że dom będzie twój? Dała mi go«. Zostałam sama – aż do momentu, gdy obok zatrzymał się elegancki czarny samochód. Opuściła szybę i jakiś dystyngowany mężczyzna zapytał: »Czy pani jest Britney Mays?«

Ostatnia garść zimnej, lepkiej ziemi z głuchym hukiem spadła na wieko trumny. Dźwięk odbił się echem gdzieś głęboko w mojej piersi, jakby to nie grudki ziemi z Kansas spadały, ale kawałki mojego serca rozbijające się w pustce. To było to. Mama odeszła. Myśl była jednocześnie prosta i potworna – prawda, której mój umysł nie chciał w pełni zaakceptować.

Stałem tam, ściskając cienką tkaninę czarnego płaszcza, wpatrując się w grób, gdy listopadowy wiatr przeszył mnie na wskroś. Smagał nagie gałęzie okolicznych drzew, wyrywając im z rąk ostatnie zwiędłe liście i rzucając je na świeże kopce ziemi. Nie zostało już wielu ludzi. W ostatnich latach życia mama żyła cicho, niemal jak samotniczka. Kilkoro starszych sąsiadów, daleki krewny, którego nie widziałem od dwudziestu lat, i moja ciocia Lydia, starsza siostra mamy. Przez chwilę niezręcznie przestępowali z nogi na nogę, mamrocząc kondolencje, po czym pospiesznie odeszli od wilgotnego chłodu.

Zostałam, aż robotnicy chwycili za łopaty. Mój mąż, Chris, milczał przez cały czas. Z jego ust nie padło ani jedno słowo pocieszenia, ale trzymał mnie za ramię, ściskając je niemal boleśnie. Byłam mu za to wdzięczna. Czułam, że gdyby mnie puścił, padłabym prosto na zimną ziemię.

Kiedy grabarze zakończyli swoją uroczystą pracę, przed nami leżał schludny prostokąt świeżej ziemi. Chris w końcu puścił moją dłoń. Odwróciłam się, żeby powiedzieć mu, że czas wracać do domu, rozpocząć pusty rytuał stypy, ale słowa utknęły mi w gardle. Patrzył na mnie z dziwnym wyrazem twarzy. W jego oczach nie było smutku ani empatii. Było coś jeszcze, coś zimnego i wyrachowanego, a na jego ustach igrał najdelikatniejszy, najokrutniejszy uśmieszek.

„Co?” wyszeptałam, czując, jak przenika mnie dreszcz, który nie miał nic wspólnego z wiatrem.

Nie odpowiedział. Zamiast tego złapał mnie za łokieć, jego palce wbiły się w moje ramię niczym imadło i odciągnął mnie na bok, za płaczące gałęzie starej wierzby.

„Słuchaj uważnie, Britney” – jego głos brzmiał cicho, bardziej przerażająco niż krzyk. „To koniec. Twoja matka nie żyje”.

Wpatrywałem się w niego zdumiony. Oczywiście, że nie żyła. Właśnie ją pochowaliśmy. „Chris, o czym ty mówisz? Musimy iść”.

Przerwał mi, a jego okropny uśmieszek poszerzył się. „Nie, Britney. To ja idę. Ty… możesz iść, gdzie chcesz”.

Świat zdawał się chwiać. Spojrzałam na twarz mężczyzny, z którym mieszkałam piętnaście lat, i nie poznałam go. Nie zrozumiałam, dopóki nie wypowiedział kolejnych słów, powoli, delektując się każdym z nich i patrząc mi prosto w oczy.

„Myślałeś, że dom twojej matki przypadnie tobie? Jakież to naiwne”. Urwał, pozwalając, by trucizna dotarła do niego. „Przepisała go na mnie”.

Słowa te rozbrzmiewały w mojej głowie, ich znaczenie nie chciało się zakorzenić. Przekazałam je jemu. Mama nigdy by tego nie zrobiła. Kochała mnie. Ten dom… był wszystkim, co mieliśmy. Skrywał w sobie ducha śmiechu mojego ojca, zapach wypieków mojej mamy. To było jedyne miejsce na świecie, w którym czułam się całkowicie bezpiecznie.

„Kłamiesz” – wyszeptałam. „Dlaczego miałbyś kłamać? W taki dzień?”

Chris zaśmiał się cicho, mrożącym krew w żyłach śmiechem. To był śmiech drapieżnika, który w końcu zapędził swoją ofiarę w kozi róg. „Kłamiesz? O nie, kochanie. To wszystko jest oficjalne. Akt własności został podpisany miesiąc temu. Więc dom jest mój. I wszystko, co się w nim znajduje. A ty…” Spojrzał na mnie od góry do dołu z niekłamaną pogardą. „Jesteś teraz bezdomna”.

Puścił mnie, odpychając. Zatoczyłam się, łapiąc się zimnego, mokrego pnia wierzby. Odwrócił się i podszedł do naszego samochodu, tego, który kupiliśmy za pieniądze z mojej pensji, zaparkowanego przy bramie cmentarza. Drzwi zatrzasnęły się z hukiem, dźwięk nienaturalnie głośny w panującej ciszy. Nie obejrzał się. Po prostu odpalił silnik i odjechał, znikając za zakrętem.

Byłem sam. Sam wśród grobów, pod szarym, płaczącym niebem.