Na spotkaniu rodzinnym mój syn uderzył mnie i krzyknął: „Żałuję, że byłem twoim synem”. Niektórzy goście się śmiali, inni nagrywali. Godzinę później nagranie było już wszędzie w internecie. Następnego ranka telefon od lekarza ujawnił coś, co zmieniło wszystko.

Mój syn, pijany drogą szkocką i trzydziestopięcioletnim poczuciem wyższości, zamachnął się i uderzył mnie w twarz. Uderzenie zabrzmiało jak wystrzał z pistoletu, przecinający wilgotne powietrze Miami.

„Żałuję, że jestem twoim synem!” krzyknął Blake bełkotliwym, jadowitym głosem.

W ciągu godziny film stałby się popularny na Twitterze, oglądany przez miliony. Trzydzieści pięć lat miłości, poświęcenia i ukrywania błędów, wszystko sprowadzone do jednego, upokarzającego ciosu, na oczach całego świata. Serce ojca nie ma tarczy przed takim bólem. Po prostu pęka.

Taras Coral Gables Yacht Club jeszcze przed chwilą tętnił życiem. Kryształowe żyrandole kołysały się na morskiej bryzie, oświetlając dwustu członków elity Miami wznoszących kieliszki szampana, by uczcić moje siedemdziesiąte urodziny. Ale stojąc przy balustradzie i patrząc na ciemne wody Zatoki Biscayne, poczułem pustkę w sercu.

Catherine powinna tu być. Straciłem ją dwanaście lat temu z powodu tętniaka, który zaatakował mnie bez ostrzeżenia. Bez jej ciepła, które łagodziło moje emocje, byłem tylko bogatym staruszkiem, który urządza drogie przyjęcie dla ludzi, którzy bardziej cenili moje pieniądze niż mnie.

“Tata.”

Głos Blake’a przecinał grzeczne rozmowy niczym ząbkowane ostrze. Odwróciłem się i zobaczyłem mojego syna przeciskającego się przez tłum. Miał na sobie garnitur Armaniego, który kosztował więcej niż większość samochodów, ale muszkę miał rozpiętą, a oczy szkliste. W wieku trzydziestu pięciu lat wciąż zachowywał się jak student z bractwa studenckiego, któremu nigdy nie powiedziano „nie”.

„Blake” – powiedziałam, starając się zachować neutralny ton, choć żołądek mi się ścisnął. – „Zastanawiałam się, czy się pojawisz”.