Na weselu mojej siostry moja mama wstała i ogłosiła przed 200 gośćmi: „Przynajmniej ona…”

Na weselu mojej siostry moja mama wstała i ogłosiła przed 200 gośćmi:
„Przynajmniej ona nie jest totalną porażką jak moja druga córka. Już sam jej poród zrujnował mi życie i zniszczył moje marzenia.”

Mój ojciec skinął głową: „Niektóre dzieci po prostu rodzą się złe.”

Moja siostra roześmiała się złośliwie. „W końcu ktoś powiedział to, co wszyscy myślimy.”

Cała sala weselna wybuchnęła śmiechem moim kosztem.

Więc wyszłam po cichu i nigdy nie obejrzałam się za siebie. Następnego ranka mama odebrała telefon, po którym całkowicie zbladła.

Mam na imię Maya i mam 30 lat. Moja siostra Clara ma 28 lat i zawsze była złotym dzieckiem w naszej rodzinie.

Chciałabym móc powiedzieć, że ta historia była odstępstwem od charakteru moich rodziców, ale niestety tak nie było.

Dorastając, ciągle przypominano mi, że jestem dzieckiem–pomyłką, tym, które rzekomo zrujnowało karierę mojej matki i pozycję społeczną ojca.

Widzisz, moja mama, Helen, zaszła we mnie w ciążę w wieku 20 lat, tuż przed rozpoczęciem studiów prawniczych.

Nigdy nie pozwoliła mi zapomnieć, że zniszczyłam jej marzenia o zostaniu odnoszącą sukcesy prawniczką.

Mój ojciec, George, który pochodził z tego, co uważał za porządną rodzinę, podobno wstydził się, że musieli się pobrać tak młodo z mojego powodu.

Clara natomiast była zaplanowana, chciana i celebrowana od samego początku.

Faworyzowanie było widoczne przez całe nasze dzieciństwo.

Clara miała lekcje pianina, zajęcia taneczne i wystawne urodziny. Ja dostawałam używane ubrania i kazania o tym, by być wdzięczną za to, co mam.

Kiedy Clara miała problemy w szkole, zatrudniali korepetytorów. Kiedy ja miałam problemy, mówiono mi, że po prostu się nie staram.

Osiągnięcia Clary były celebrowane rodzinnymi kolacjami i albumami ze zdjęciami.

Moje osiągnięcia spotykały się z komentarzem: „wreszcie” albo z całkowitą obojętnością.

Mimo tego wszystkiego udało mi się ukończyć studia dzięki stypendiom i pracy dorywczej. Studiowałam informatykę i zaraz po studiach dostałam dobrą pracę w startupie technologicznym.

Z czasem wspinałam się po szczeblach kariery aż zostałam starszym inżynierem oprogramowania w dużej firmie technologicznej, zarabiając sześć cyfr rocznie w wieku 29 lat. Kupiłam własny dom, podróżowałam i zbudowałam życie, z którego byłam dumna.

Clara w międzyczasie dwukrotnie rzucała studia, mieszkała w domu do 27 roku życia i pracowała dorywczo w sklepach detalicznych, gdy miała na to ochotę.

Ale kiedy poznała Eli’ego, chłopaka z bogatej rodziny, nagle znów stała się rodzinnym powodem do dumy.

Ich zaręczyny były traktowane tak, jakby Clara wygrała na loterii, a moi rodzice natychmiast zaczęli planować coś, co nazywali „ślubem stulecia”.

Miesiące poprzedzające ślub Clary były dla mnie torturą.