Nacisnęłam przycisk „odtwórz”.

Spojrzałam mu prosto w oczy. Widziałam tam wstyd, ale i szczerość. Wciąż go kochałam. Ale zaufanie? Ono pękało jak szkło — i nigdy nie wracało do poprzedniego kształtu.

— Muszę odpocząć. Sama. — powiedziałam. — Zostawię ci czas, żebyś przemyślał, co to znaczy „być mężem”.

Marianne stała w przedpokoju z walizką. Nie miała już odwagi podnieść głowy.

— Dziękuję, że mnie nie zniszczyłaś — szepnęła, gdy mijałam ją bez słowa.

— Ja nie jestem tobą — odpowiedziałam cicho.

Minęły dwa tygodnie. Odpoczywałam. Samotność, którą kiedyś uważałam za przerażającą, okazała się uzdrawiająca. W ciszy wróciły myśli, które wcześniej zagłuszał chaos.

Pewnego wieczoru Peter stanął pod drzwiami. Bez walizek. Z listem.

— Nie przyszedłem się tłumaczyć. Przyszedłem przeprosić. I zostawić ci wybór.

W liście napisał wszystko to, czego nie potrafił powiedzieć wcześniej. Że zobaczył siebie oczami moimi. Że nie był mężczyzną, jakim chciał być. Że żałuje, że się wahał, gdy najbardziej go potrzebowałam.

Czy mu wybaczyłam? Może.

Czy wróciliśmy do siebie? Nie od razu.

Ale znów zaczęliśmy rozmawiać. Bez krzyku. Bez oskarżeń. Bez teatru.

Marianna?

Ostatni raz napisała kartkę. Krótką. W jej stylu.

„Irino. Zrozumiałam. I odchodzę. Dziękuję, że nie zrobiłaś ze mnie potwora, choć mogłaś. Życzę ci spokoju. Zasługujesz na niego.”

Złożyłam kartkę i odłożyłam do szuflady. I pomyślałam:

Czasem najcenniejsze klejnoty to nie złoto, nie kamienie, ale godność. Cisza. I prawo, by powiedzieć „dość”.