„Nic dla mnie nie znaczysz” – powiedział jej mąż. Nie miałem pojęcia, że ​​następnego dnia pojawi się w moim biurze… prosząc o pracę.

Linda siedziała na skraju sofy w przyćmionym świetle salonu, wsłuchując się w ciche buczenie pralki po drugiej stronie ściany.

Noc ciągnęła się w nieskończoność, jak wiele nocy w ciągu ostatnich dwóch lat.

Davidowi nie spieszyło się do domu.

Wiedziała, że ​​wkrótce wejdzie, nawet na nią nie patrząc, zostawi teczkę przy drzwiach i pójdzie prosto do łazienki. Zjedzą kolację w ciszy – jeśli będzie chciał. Potem usiądzie przed laptopem, a jeśli spróbuje nawiązać rozmowę, powie po prostu: „Jestem zmęczony. Pogadamy później”.

Tylko dla przykładu
Nigdy wcześniej tak nie było. Kiedy po raz pierwszy zamieszkali razem, spędzali godziny w kuchni, rozmawiając o filmach i planując podróże. David komplementował jej nowe sukienki, delikatnie głaszcząc ją po plecach, idąc, a jego głos brzmiał żywo, nie zmęczony ani drażliwy. Teraz w domu panowała cisza, nawet przy włączonym radiu.

Rozległ się dźwięk zamka, a po nim kroki na korytarzu.

„Znowu w ciemności?” – zapytał płaskim, pozbawionym emocji głosem.

„Myślę” – odpowiedziała.

Nie pytał, o czym myśli.

Zdjął buty i płaszcz, ominął ją, nie patrząc na nią, i skierował się do sypialni. Natychmiast usłyszała szum wody spływającej do wanny.

Linda zamknęła oczy. Nie musiała na niego patrzeć, żeby wyobrazić sobie jego niezadowoloną minę, gdyby odważyła się mówić o jego „bzdurach”. Minęło dużo czasu, odkąd ostatni raz pytał ją, jak minął jej dzień. Podobało jej się, że nie jest wybredna ani wymagająca; teraz denerwowało ją, że nie pasuje już do jego wizerunku „żony człowieka sukcesu”.

Tylko dla przykładu
Wstała, poszła do kuchni i zapaliła światło. Obiad był w lodówce, ale nawet go nie podgrzała.

„Jutro jemy kolację u moich rodziców” – powiedział David, wchodząc do kuchni i zapinając rękawy koszuli. „I proszę, nie zakładaj… tego”. Niejasno wskazał na swój stary kardigan. „Wiesz, ten obrazek, prawda?”

„Co w nim nie tak?” – zapytała.

„Wygląda na to, że nie mogę ci kupić porządnych ubrań” – wyrzucił z siebie bez ogródek.

Po raz pierwszy od dawna Linda chciała odpowiedzieć czymś bolesnym, czymś uszczypliwym… ale słowa nie chciały jej wydobyć. Po prostu skinęła głową.

„Dobrze” – mruknęła.

Zadowolony David wyjął butelkę wody z lodówki i wrócił do sypialni. Stała tam, a ciężar jego słów rozchodził się jak gęsta mgła.

Następnego ranka wyszli razem z domu. W windzie David był pochłonięty telefonem, odpowiadając na e-maile, podczas gdy Linda wpatrywała się w swoje odbicie w lustrze. Nie odnawiała swojej garderoby od lat, nie dlatego, że nie mogła, ale dlatego, że nie znalazła ku temu powodu. Wystarczały jej wygodne i praktyczne ubrania.

Ale tego ranka, wspominając poprzedni wieczór, wyjęła z szafy sukienkę, której dawno nie nosiła. Kiedy David na nią spojrzał, przez chwilę zdawał się aprobować jej wybór. Ale jak zawsze, nic nie powiedział.

Kiedy dotarli do samochodu, powiedział:

„Chodź, zawiozę cię”.

„Wolę metro” – odpowiedziała.

Spojrzał na nią zdezorientowany.

„Ale ty nienawidzisz metra”.

„Dziś chcę iść pieszo”.

Tylko dla zilustrowania
Nie nalegała.