Nie było mnie stać na suknię od projektanta, więc znalazłam piękną, vintage’ową suknię ślubną w sklepie z używaną odzieżą. Moi zamożni przyszli teściowie nie byli pod wrażeniem. Idąc do ołtarza, słyszałam szepty i chichoty gości na temat mojej „taniej” sukni. Ale w środku ceremonii zaskrzypiało krzesło. Moja teściowa wstała, uciszając całą kaplicę. „Muszę coś powiedzieć” – oznajmiła, wpatrując się we mnie. Przygotowałam się na upokorzenie – ale to, co powiedziała, wprawiło wszystkich w szok.

Wiedziałam, że niektórzy będą mnie krytykować za to, że założyłam na ślub sukienkę z second-handu, ale nigdy nie spodziewałam się, że moja teściowa wstanie w środku ceremonii i zatrzyma całą salę.

Kiedy zaręczyłam się z Michaelem, wiedziałam, że planowanie ślubu będzie skomplikowane. Pochodził z bogatej rodziny, w której bardzo dbano o wygląd, podczas gdy ja dorastałam po przeciwnej stronie. Moi rodzice ciężko pracowali, ale nigdy nie mieliśmy niczego poza podstawowymi rzeczami. Markowe ubrania, eleganckie przyjęcia ani wakacje za granicą nigdy nie były częścią mojego życia.

Kiedy więc Michael się oświadczył, obawiałam się zbliżającego się zderzenia oczekiwań. Chciał czegoś intymnego, prostego i znaczącego, co idealnie odpowiadało moim oczekiwaniom. Ale jego rodzina – a zwłaszcza matka – wyobrażała sobie coś o wiele bardziej wyszukanego.

Rozmawiali o sali balowej, kwartecie smyczkowym, wieżach z szampanem i liście gości, która przekroczyła dwieście osób, zanim zdążyliśmy zaprotestować. Michael próbował się uspokoić, ale widziałam, że nie cierpiał rozczarowywać matki. Ja natomiast byłam rozdarta między chęcią postawienia na swoim a niechęcią do bycia „biedną dziewczyną, która wychodzi za mąż”.

Sukienka stała się polem bitwy, na którym zderzyły się wszystkie napięcia.

Zawsze marzyłam o miękkiej sukni w stylu vintage, czymś delikatnym, ale nie ostentacyjnym. Kiedy zaczęłam przeglądać salony ślubne, byłam zszokowana cenami – tysiące dolarów za suknię, którą założę tylko raz. Wydawało mi się to absurdalne, zwłaszcza że Michael i ja chcieliśmy odłożyć pieniądze na dom.

Pewnego popołudnia, po długim, wyczerpującym dniu bezowocnych poszukiwań sukienek, zajrzałam do sklepu z używaną odzieżą niedaleko biura. Nie spodziewałam się niczego. Po prostu zabijałam czas. Ale nagle to zobaczyłam: sukienkę w kolorze kości słoniowej wciśniętą między rzędy staromodnych sukienek balowych i koktajlowych.

Było prosto – koronkowa warstwa, dopasowany gorset i zwiewna spódnica. Nie ekstrawagancko, ale ponadczasowo. Na metce widniała cena 38 dolarów.