Nie mogąc uczestniczyć w ślubie siostry, pojechałem na wakacje. Kiedy ślub się nie odbył, cała moja rodzina rozpaczliwie próbowała się ze mną skontaktować.

Pierwszą rzeczą, która utkwiła mi w pamięci, był blask ekranu mojego telefonu — imię mojej siostry wyświetlające się nad krótką wiadomością, która miała wszystko zmienić.

„Hej, chciałam tylko dać ci znać, że lista gości jest już gotowa i musieliśmy dokonać kilku cięć. Mam nadzieję, że rozumiesz. Kocham cię.”

Trudne cięcia.

Przeczytałem to jeszcze raz, a potem jeszcze raz, jakby słowa mogły się ułożyć w coś innego. Ścisnęło mnie w gardle. Nie byłem jakimś dalekim kuzynem. Nie byłem zapomnianym znajomym z liceum. Byłem jej bratem . Tym samym bratem, który spędził niezliczone noce, wspierając ją w rozterkach miłosnych, który pomógł jej się spakować, gdy się przeprowadzała, który przelał pieniądze, gdy brakowało jej na czynsz. A teraz, z kilkoma luźnymi linijkami na błyszczącym ekranie, zostałem wymazany.

Niedowierzanie było najpierw ostre, potem powoli, dusząco, rozlewając się po mojej piersi niczym fala gorąca. O mało się nie roześmiałam – bo przecież to na pewno była pomyłka. Wystukałam numer mamy, mocno przyciskając telefon do ucha.

Odebrała po drugim dzwonku, pełna optymizmu.
„Hej kochanie, co słychać?”

Nie zawracałem sobie głowy uprzejmościami.
„Właśnie dostałem wiadomość od Emily. Pisze, że lista gości jest już gotowa. Mnie na niej nie ma”.

Pauza – krótka, ale wystarczająco długa, by potwierdzić to, czego się już obawiałem.

„Och, kochanie” – westchnęła mama. To był głos, którego używała, gdy chciała, żebym uwierzyła, że ​​przesadzam. „To tylko ślub. Nie rób z tego wielkiej sprawy”.

Tylko ślub.