„Nie pasujesz tu!” – mój siostrzeniec wylał mi colę na kolana podczas urodzin babci. Rodzina się roześmiała. Wyszedłem w milczeniu. Tego ranka bank przejął samochód mojego brata, a wieczorem wydarzyło się coś, co sprawiło, że świat uleciał im spod nóg…

Ale nie było sposobu, żeby uniknąć kary za nagranie. Następnego ranka Misza pojawił się ponownie. Tym razem nie zadzwonił; stał po drugiej stronie ulicy naprzeciwko mojego domu, krążąc po chodniku, jakby czekając na moje wyznanie. Kiedy zdał sobie sprawę, że nie dostanie, zaczął krzyczeć.

Nie wszystko rozumiałam, ale słyszałam niektóre słowa: zdrajca, bezduszny, pożałujesz. Potem zadzwoniła mama. Zostawiła wiadomość głosową: „Nie wiem, co cię opętało, Swieta. Robisz takie zamieszanie z powodu pieniędzy?”

„Jesteś gotowy zniszczyć swoją rodzinę przez psikusa dziecka?” Nadal nie rozumieli. Nikt z nich. Nie chodziło o colę. Nie chodziło o stłuczone szkło.

Nie chodziło nawet o pożyczki. Chodziło o lata traktowania jak biednego krewnego, tolerowanego z litości. Nie kochanego, ale tolerowanego. Nie cenionego, ale wykorzystywanego.

To było powolne, metodyczne tłumienie. Myśleli, że skoro nie wybucham, to nie zauważam. Myśleli, że się poddam. Zamiast tego, po raz pierwszy, obserwowałem, jak ich mały, szczęśliwy świat zaczyna pękać.

A dopiero zaczynałem. Oficjalne zarzuty wniesiono kilka dni później. Uszkodzenie mienia z artykułu 194 ukraińskiego kodeksu karnego, co stanowiło przestępstwo. Do tego drobne chuligaństwo i nadużycie władzy.

Ponieważ Artem nie miał jeszcze szesnastu lat, sprowadzono inspektora ds. nieletnich, a Michaiła i Olgę wezwano na komisariat. Nie było sensu zaprzeczać nagraniu. Wszystko było na miejscu: uśmiechnięte twarze, spray w rękach, pozowanie do kamery. Nie czułem się triumfatorem ani zwycięzcą.

Po prostu otworzyłam sklep jak zwykle, sprzątnęłam sypiący się tynk z ganku i wróciłam do pracy. Ale telefon zaczął dzwonić bez przerwy. Klienci mówili mi, że Misha krąży i rozpowiada wszystkim znajomym, że wszystko sfingowałam, że zmontowałam nagranie. Moja mama przyszła do jednego z moich dostawców i ostrzegła mnie, że znowu mam nerwy napięte, jak po tragedii.

Nie zareagowałem. Zamiast tego usiadłem i metodycznie sporządziłem listę wszystkich naszych powiązań. Wszystkiego, co głupio zarejestrowałem na swoje nazwisko. Linia kredytowa była już zamrożona.

Następnie przyszła kolej na umowę podnajmu pawilonu mojej żony w centrum handlowym Gulliver. Byłem też wymieniony jako poręczyciel. Potem przyszedł czas na przejęcie jej sklepu internetowego na Rozetce. I kasa fiskalna, Monobank – wszystko to było moją odpowiedzialnością.

Mój błąd. Dałem za dużo, zaufałem zbyt łatwo. Teraz to wycofywałem. Do końca tygodnia zerwałem wszelkie powiązania finansowe.

Rozwiązałem umowy przejęcia, odwołałem pełnomocnictwa i złożyłem wniosek do Urzędu Skarbowego o usunięcie moich danych ze wszystkich dokumentów, w których była wymieniona jako osoba prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą. Nie byliby w stanie przyjąć ani jednej płatności bez kontroli, na które nie byli przygotowani. Metodycznie. Z zimną krwią.

I to zadziałało. Sklep Olgi na Rozetce został zablokowany w ciągu dwóch dni. Umowa najmu Michaiła została anulowana, a na drzwiach wisiały wywieszone wypowiedzenia. Dzwonił cały dzień.

Zostawiał wiadomości głosowe, czasem błagalne, czasem groźne, a pod koniec prawie płaczące. Mama też dzwoniła. Jego ton się zmienił: „Niszczysz rodzinę. Ojciec by tego nie chciał”.

To zabawne. Tylko tata widział we mnie człowieka, a nie tylko zapasowe lotnisko. I wtedy mnie olśniło. Uważali to, co zbudowali, za swoją własność.

Zachowywali się, jakbym miał szczęście, że tam jestem. Ale prawda jest taka, że ​​wszystko zależało ode mnie. Od moich wysiłków, mojego podpisu, mojej reputacji, mojego ryzyka. Nigdy tego nie docenili.

Bo przyznanie się do tego oznaczałoby przyznanie się do mojej mocy. A im nie podobał się pomysł, żebym trzymał coś, czego nie mogliby kontrolować. I oszaleli. Wróciłem późno do domu, a witryna sklepowa znów była rozbita.

Nawet nie próbowali się ukrywać. Na podłodze leżała kostka brukowa z notatką przyczepioną do gumki. Jedna linijka: „Będziesz wzdychać sama”. Nie bała się…

Nawet się nie zdenerwowała. Podniosła kamień, przyczepiła notatkę do ściany w pomieszczeniu gospodarczym i ponownie zadzwoniła do wujka Romana. Następnego ranka przyprowadził prawnika. Teraz już po wszystkim.

Sprawa karna, cywilna. Szkody moralne, utracone zyski – wszystko, co mogli. Nie protestowałem. Nie miałem wątpliwości.

Bo nie chodzi już o urodziny, colę ani wystawy sklepowe. Chodzi o postawienie wyraźnej, ostatecznej granicy. Nie są już rodziną. Po prostu ludźmi o tym samym nazwisku.

Wyznaczono datę rozprawy. Artem zostanie oskarżony przez Państwową Inspekcję Karną jako nieletni. Ale pozew cywilny nie jest już skierowany tylko przeciwko niemu. Zarzuca mu się uszkodzenie sklepu, samochodu i powtarzające się groźby.

Wujek Roman powiedział prawnikowi, żeby nie przeoczył ani jednego szczegółu. Mieliśmy nagranie, notatkę, świadków i bardzo kompetentnego prawnika. Myślałem, że zamilkną, wpadając w panikę za kulisami. Nic z tego.

Dwa dni później dostałem wiadomość głosową z nieznanego numeru. Prawie ją usunąłem, na wypadek gdyby to był spam. Ale coś kazało mi jej posłuchać. Głos był młody i nerwowy.

Mam na imię Anna. Pracowałam w pawilonie twojego brata. W tym samym, który zamknęli. Mówiłam ci, że na początku nie rozumiałam, o co chodzi.

A kiedy usłyszałem o procesie, coś mi się przypomniało. Kilka tygodni temu podsłuchałem rozmowę. Michaił i jego żona rozmawiali o tym, jak zrobić z ciebie wariata. Nie rozumiałem wtedy, o kim mówią.

Dopiero teraz mnie olśniło. I dodała: sam rozbił drugą gablotę. Oddzwoniła natychmiast. Anna podniosła słuchawkę, a jej głos drżał.

„Mam dość ciszy. Rozmawiam na Messengerze. Robię zrzuty ekranu”. Poprosił mnie, żebym kupił farbę i wrócił później.

Dałam jej dane kontaktowe prawnika. Przesłała wszystko. Tego samego wieczoru napisała do mnie inna kobieta. Pomagała Oldze w prowadzeniu sklepu internetowego.

Widziałem fałszywe faktury wystawione na moje nazwisko dla dostawców. „Były zaprojektowane tak, jakbym był współwłaścicielem. Używali twojego nazwiska do podpisywania umów. Próbowali uzyskać odroczenie płatności”.

Kiedyś nawet wystawili zwrot, twierdząc, że jest wadliwy. Przekazałem wszystko wujkowi Romanowi. Do rana sprawa z prostego żartu przerodziła się w poważne przestępstwo. Oszustwo, fałszerstwo, nielegalne wykorzystanie danych osobowych.

Prawnik zakończył proces w ciągu kilku godzin. Nie byli gotowi. Myślałem, że się opamiętają, przeproszą i ucichną. No tak.

Późnym wieczorem usłyszałem hałas za oknem. Sprawdziłem kamerę domofonu przez aplikację. Misza, Olga i moja mama stali przed sklepem.

Nie ruszają się. Po prostu gapią się w okno, jakby na coś czekali. Wtedy Misza wyjął telefon. Włączył Instagram Live…