Nie potrzebujemy już twojej opinii, mówili w Boże Narodzenie — więc anulowałem ich spadek

„Patrz, jaki urosłeś!” Potargałem ich identyczne ciemne włosy. „Chyba niedługo będziesz wyższy niż choinka”.

Amanda podeszła wolniej, z uprzejmym, ale chłodnym uśmiechem. „Witaj, Iono. Dziękujemy za gościnę”.

„Oczywiście, kochanie” – powiedziałam, wstając i pochylając się, by – jak miałam nadzieję – otrzymać ciepłe uściski. Zamiast tego Amanda przytuliła mnie krótko, niemal klinicznie. Jej perfumy były ostre, drogie, zupełnie nie przypominały ciepłej wanilii i lawendy, które tak lubiłam.

Gdy weszliśmy do środka, obserwowałem, jak oczy Amandy omiatają salon. Robiła to za każdym razem – z tą wyrachowaną oceną wszystkiego wokół. Jej wzrok zatrzymał się na kryształowym krysztale Waterford w zabudowie, perskich dywanach, które Marcus i ja zebraliśmy podczas podróży, na obrazach olejnych lokalnych artystów. W jej oczach nie było uznania. To była ocena.

„Chłopcy, może weźmiecie swoje bagaże na górę?” – zapytałam. „Przygotowałam dla was niebieski pokój z dwoma pojedynczymi łóżkami i niespodzianką”. Wbiegli po schodach z hukiem, a ich głosy rozbrzmiały echem po całym domu. Trevor patrzył, jak odchodzą, z uśmiechem, który znałam z czasów, gdy sama byłam rodzicem.

„Kawy?” – zaproponowałem, wskazując na kuchnię.

„Brzmi idealnie” – powiedział Trevor. Amanda skinęła głową, nie odzywając się.

Moja kuchnia zawsze była sercem domu. Granitowe blaty lśniły pod wiszącymi lampami, a wyspa była już zastawiona świątecznymi ciasteczkami, które upiekłam wczoraj – snickerdoodles, ciasteczkami cukrowymi w kształcie gwiazdek i choinek oraz ulubionymi czekoladowymi kruszonkami Marcusa. Wystarczyłoby, żeby wyżywić całą armię. Gdy przygotowywałam kawę, Trevor opowiadał mi o ich drodze z Portland, o swojej pracy w firmie księgowej i o sezonie piłkarskim chłopców. Amanda milczała, przewijając telefon – jej schemat podczas wizyt: minimalne zaangażowanie, maksimum rozproszenia.

„Chłopcy są tacy podekscytowani świątecznym porankiem” – powiedziałam, nalewając kawę do ulubionych kubków Marcusa. „Chyba trochę przesadziłam z prezentami w tym roku”.

„Zawsze tak robisz, mamo” – zaśmiał się Trevor.

„Pamiętasz, jak miałem dwanaście lat i kupiłeś mi całe miasto LEGO?”

„Budowałeś to przez trzy dni” – powiedziałem, a wspomnienie mnie ogrzało. „Twój ojciec i ja musieliśmy przynosić ci posiłki, bo nie chciałeś wstać od stołu w jadalni”.

„To były dobre czasy” – powiedział cicho Trevor, a w jego oczach pojawił się błysk zachwytu, który towarzyszył mu w młodości.

Amanda w końcu podniosła wzrok. „Ile wydałaś w tym roku na prezenty, Iono?”

Pytanie mnie zaskoczyło — nie słowa, ale ton: kliniczny, wręcz oskarżycielski.

„Cóż, tak naprawdę nie liczę”, powiedziałam szczerze. „To Boże Narodzenie. Chodzi o tworzenie wspomnień”.

„Chodzi o odpowiedzialne gospodarowanie pieniędzmi” – odpowiedziała Amanda, wpatrując się we mnie swoimi zielonymi oczami. „Zwłaszcza w twoim wieku”.

Kubek wydawał się ciężki w moich dłoniach. „Ile mam lat?”

Trevor się poruszył. „Amanda, może…”

„Nie, Trevor. Ktoś musi to powiedzieć”. Jej uprzejmość opadła jak maska. „Iona, masz siedemdziesiąt trzy lata. Mieszkasz sama w tym ogromnym domu. Wydajesz pieniądze, jakbyś miała żyć wiecznie”.

Ostrożnie odstawiłam filiżankę, ręce zaczęły mi drżeć. „Nie rozumiem, do czego zmierzasz, kochanie”.

„Chodzi mi o to”, powiedziała Amanda, krzyżując ramiona, „że musisz zacząć myśleć o przyszłości. Przyszłości Trevora. Przyszłości chłopców. Sam ten dom jest wart ile… dwa miliony, trzy? A ty po prostu na nim siedzisz, wydajesz pieniądze na absurdalne prezenty i utrzymujesz dom, który jest zdecydowanie za duży dla jednej osoby”.

Cisza zagęściła pomieszczenie. Spojrzałem na Trevora, licząc na sprzeciw, jakiś znak, że nie podziela poglądów żony. Zamiast tego zobaczyłem rezygnację.

„Mamo” – powiedział cicho. „Amanda ma rację. Ten dom jest trudny do ogarnięcia”.

„Radzę sobie świetnie” – powiedziałem. „Radzę sobie od ośmiu lat”.