Rzuciłem studia, mając 20 lat. To nagłówek, którego trzymają się od tamtej pory. Nieważne, że odszedłem, bo biznes, który założyłem w akademiku, nagle upadł i nie dawałem sobie rady między semestrami. Nieważne, że sprzedałem tę firmę 5 lat później za kwotę, której do tej pory nie do końca rozliczyłem. Dla nich rzuciłem studia. Nie dałem rady. Jestem przestrogą dla rodziny. Za każdym razem, gdy pada moje nazwisko, następuje to długie westchnienie. To, które mówi: „Wyobraźcie sobie, gdyby po prostu został na studiach”.

Rzadko chodzę na takie imprezy. Ostatnim razem, gdy pojawiłem się na świątecznej kolacji, mama zapytała, czy wciąż próbuję się w tym wszystkim połapać. Właśnie dostałem duży kontrakt rządowy. Pamiętam, jak gapiłem się na nią przez stół, trzymając widelec w powietrzu, zastanawiając się, czy ona rzeczywiście nie wie, czy po prostu jej to nie obchodzi. Tak czy inaczej, milczałem. Nauczyłem się, że tak jest łatwiej. Mniej tarć, mniej pokusy, by przypominać im, kim naprawdę jestem. Ale tym razem czułem się inaczej. Moja siostra Cara osobiście zadzwoniła, żeby mnie zaprosić. Zawsze była rozjemcą, kiedy dorastałem, próbując znaleźć równowagę między moim ponurym milczeniem a performatywnym osądem naszych rodziców. Powiedziała, że ​​za mną tęskni, że beze mnie to nie to samo, że powinienem przyjść przynajmniej na deser, jeśli nie na kolację. I to sprawiło, że się zawahałem. Powiedziała, że ​​tata zmiękł, że się stara.

Wbrew rozsądkowi, obiecałem sobie, że się zastanowię. Tydzień minął i pomyślałem, czemu by się nie pokazać, zjeść ciasta i wyjść, zanim ktoś zacznie wścibski. Wjechałem na ich podjazd z dziesięciominutowym opóźnieniem. Nie na tyle, żeby zrobić awanturę, ale na tyle, żeby uniknąć przemówień otwierających. Światła w środku lśniły ciepłym, złotym blaskiem. I przez ułamek sekundy prawie uwierzyłem, że tym razem będzie inaczej. Ale wtedy drzwi skrzypnęły i tata zobaczył mnie przed wszystkimi.

Nie wiedziałem, że tu wpuszczają osoby, które zrezygnowały ze studiów.

Żadnego „cześć”, żadnego uśmiechu, tylko tyle. Mogłem od razu wyjść, wsiąść z powrotem do samochodu i odjechać. Ale coś we mnie, jakaś mieszanka ciekawości i cichego buntu, kazało mi zostać. Może chciałem zobaczyć, jak daleko się posuną tym razem. Może po prostu miałem dość uciekania przed ludźmi, którzy nigdy nie zadali sobie trudu, żeby mnie dogonić.

Jadalnia była zatłoczona. Długie stoły ciągnące się niemal od ściany do ściany, pokryte beżowymi i złotymi dekoracjami, takimi, które krzyczą: „Używamy tego tylko dla towarzystwa”. Wszystkie miejsca były zajęte, z wyjątkiem tego w kącie. Mijałem kuzynów, których nie widziałem od lat. Ich dzieci wpatrzone w tablety. W powietrzu unosił się gęsty zapach cynamonu i indyka. Mama ledwo na mnie spojrzała. Powiedziała tylko: „O, przyszedłeś” i wróciła do swojej rozmowy o czyimś ślubie. Siedziałem cicho, obserwując. Nabrałem w tym wprawy przez lata.

Mój kuzyn Ben głośno opowiadał o awansie w jakiejś firmie ubezpieczeniowej. Jego żona wtrąciła się, niemal recytując jego CV. Wszyscy kiwali głowami, gratulowali, wznosili toasty. Skubałem bułki. Nikt mnie o nic nie pytał, co szczerze mówiąc było ulgą. Potem, podczas drugiej rundy wina, ktoś stuknął kieliszkiem i powiedział: „Czas na rodzinne podsumowanie kariery”.

To miał być żart, trochę. Wujek Ron zaczął lata temu i tak zostało. Każdy chodził i szybko informował o tym, co robi. Awanse, nowe posady, nawet zwolnienia. Wszystko to było częścią rytuału. Dorośli udawali, że to lekka rozrywka, ale czuć było narastające napięcie, gdy przenoszono je wokół stołu. Moja kolej przyszła ostatnia. Cara próbowała mnie ominąć, ale wujek Ron roześmiał się i zapytał: „A co z Elliotem?”.

„Wciąż gonię za marzeniami”. Podniosłem wzrok znad drinka. „Tak” – powiedziałem. „Wciąż gonię”. Kilka chichotów. Tata uśmiechnął się krzywo.

Wtedy mąż Cary, Matt, pochylił się. Jest młodszy w rodzinie. Ożenił się z moją siostrą kilka lat temu. Miły facet, typ korporacyjny. Nigdy tak naprawdę nie rozmawialiśmy.

„Gdzie właściwie pracujesz?” zapytał swobodnie, jakby nie spodziewał się wiele.

Zatrzymałam się, pomyślałam o skłamaniu, o powiedzeniu, że jestem konsultantką, albo o czymś niejasnym, ale byłam zmęczona. Zmęczona bagatelizowaniem, zmęczona udawaniem. Podałam mu nazwę firmy. Zamrugał, a potem zmierzył mnie wzrokiem, jakbym właśnie mówiła płynnie po mandaryńsku.