Niewinny czarnoskóry pracownik został oskarżony o kradzież pieniędzy i zwolniony z rezydencji miliardera, ale to, co ujawniła ukryta kamera, pozostawiło wszystkich bez słowa.

Grace myślała tylko o swojej córce, Lenie, czekającej na nią w domu. Podjęła tę pracę, żeby zapewnić sobie lepsze życie, żeby zaoszczędzić na studia.
Teraz straciła wszystko: dochód, reputację, godność.

Ale nikt nie wiedział, że jedna z kamer – ta, o której istnieniu Evelyn nie wiedziała – uchwyciła tego dnia coś jeszcze.
A to, co zarejestrowała, wkrótce wywróciło całą historię do góry nogami.

Dwa tygodnie później Daniel Reed, szef ochrony Monroe’ów, przeglądał w swoim małym biurze nagrania z prywatnego systemu kopii zapasowych domu. Niedawno został zatrudniony i wciąż poznawał sieć kamer zainstalowanych przez Richarda. Niektóre z nich były tajne – ukryte, o których wiedzieli tylko Richard i Daniel.

Kiedy Daniel przeglądał klipy, coś przykuło jego uwagę: ruch w biurze Evelyn. Znak czasu zgadzał się z porankiem napadu. Jednak zamiast Grace, do biura weszła sama Evelyn.

Daniel zmarszczył brwi. Patrzył, jak podchodzi do szuflady, wyjmuje gruby plik banknotów i wpycha go do torebki. Potem nerwowo rozejrzała się dookoła, jakby usłyszała kroki, po czym odeszła.

Odtworzył nagranie dwa razy, żeby się upewnić. Było krystalicznie czyste. Evelyn Monroe sama wzięła pieniądze.

Uświadomił sobie coś bardzo trudnego: Grace została wrobiona.

Daniel zawahał się. Ujawnienie tego mogłoby go kosztować utratę pracy. Ale ukrycie tego zniszczyłoby życie niewinnej kobiety.
Po długim westchnieniu skopiował nagranie na pendrive.

Tej samej nocy Daniel odwiedził skromne mieszkanie Grace w Inglewood. Kiedy otworzyła drzwi, jej oczy rozszerzyły się ze zdziwienia.
„Panie Reed? Co pan tu robi?”

„Muszę ci coś pokazać” – powiedział cicho, podając jej pendrive. „Mówiłaś prawdę, Grace. Widziałem nagrania. Pani Monroe sama wzięła pieniądze”.

Grace zakryła usta dłońmi, tłumiąc krzyk. Łzy napłynęły jej do oczu, tym razem z ulgi i zdumienia.
„Dlaczego zrobiła coś takiego? Zawsze traktowałam ją z szacunkiem…”