Nigdy nie sądziłam, że będę aż tak płakać, zwłaszcza przed tak wieloma ludźmi.

Wtedy nadeszła chwila, która na zawsze zapisała się w naszej pamięci. Jakby przeczuwając ostateczność chwili, Rex wstał i podszedł do trumny. Bez wahania wskoczył na nią, położył się i położył głowę na fladze, z zamkniętymi oczami, jakby próbował po raz ostatni wyczuć obecność wujka Mateo. Tłum wstrzymał oddech, a łzy popłynęły swobodnie z oczu tych, którzy tak bardzo starali się zachować spokój.

W tym momencie wszystkie emocjonalne fortece, które zbudowaliśmy, runęły. To było tak, jakby Rex wyrażał żal, którego wszyscy odczuwaliśmy, ale nie potrafiliśmy ubrać w słowa. Widok tak surowych emocji u zwierzęcia, niesfiltrowanych i szczerych, był zarówno rozdzierający serce, jak i piękny. Przypomniał nam o głębokiej więzi, jaka może istnieć między gatunkami, więzi, która przeczy wszelkiej logice i opiera się wyłącznie na miłości i lojalności.

Stojąc tam, ze łzami spływającymi po policzkach, uświadomiłem sobie, że to nie tylko hołd dla wujka Mateo, ale także dla więzi, która zdefiniowała jego życie. To było przejmujące przypomnienie, że miłość to język, który mówi głośniej niż słowa, siła, która spaja nas w najciemniejszych chwilach. Żegnając się, wiedziałem, że chociaż wujka Mateo już nie ma, jego duch żyje w sercach tych, których dotknął – i w niezachwianej lojalności owczarka niemieckiego o imieniu Rex.