Nikt nie chciał wygłosić mowy pogrzebowej na pogrzebie mojej okrutnej babci. Zgłosiłem się na ochotnika i opowiedziałem piękną, zmyśloną historię o niej. Potem podszedł do mnie jej prawnik. Gratulacje, powiedział. Właśnie zdałeś jej egzamin końcowy.

Nikt nie chciał wygłosić mowy pogrzebowej mojej okrutnej babci. Zgłosiłem się i opowiedziałem jej piękną, zmyśloną historię, kiedy skontaktował się ze mną jej prawnik. Gratulacje, powiedział. Właśnie zdałeś jej egzamin końcowy. Zanim zaczniemy opowiadać, zróbmy to. Napisz w komentarzu, jaki masz wiek. A teraz wróćmy do tego niezręcznego zakładu pogrzebowego.

strzałka_do_przodu_iosPrzeczytaj więcej

Siedziałem w pierwszym rzędzie w domu pogrzebowym Riverside, patrząc, jak moja rodzina wierci się na krzesłach jak dzieci wezwane do gabinetu dyrektora. Wszyscy byliśmy tam z tego samego powodu, by pochować moją babcię, Evelyn Walsh. Ale nikt z nas nie chciał tam być i z pewnością nie chcieliśmy udawać, że jesteśmy z tego powodu smutni. Evelyn Walsh zmarła w wieku 84 lat.

I jeśli mam być zupełnie szczery, większość rodziny odetchnęła z ulgą. Była pod każdym względem trudną kobietą. Nie tylko trudną, ale i okrutną. Odkąd pamiętam, posługiwała się swoim bogactwem i ostrym językiem jak bronią, miażdżąc każdego, kto ośmielił się ją zawieść, czyli praktycznie każdego.

Mam 28 lat, jestem nauczycielem języka angielskiego w liceum i zawsze byłem kimś, kogo można by nazwać zapomnianym wnukiem. Podczas gdy moi kuzyni rywalizowali o uwagę i aprobatę babci Evelyn, a co ważniejsze, o jej pieniądze, ja trzymałem się na dystans. Nie dlatego, że byłem ponad rodzinnymi dramatami, ale dlatego, że wcześnie nauczyłem się, że zbliżenie się do Evelyn Walsh oznacza zranienie.

Miała dar znajdowania najsłabszego punktu i naciskania na niego, aż się załamałeś. Mój kuzyn Derek, który zmagał się z nadwagą jako nastolatek, wciąż wzdrygał się, gdy ktokolwiek wspominał o jedzeniu, z powodu jej komentarzy. Moja kuzynka Sarah porzuciła marzenie o zostaniu artystką po tym, jak Evelyn spędziła całą kolację wigilijną, tłumacząc, dlaczego ludzie kreatywni zawsze kończą biedni i nieszczęśliwi.

Ale z Evelyn jest pewien problem. Nie była okrutna tylko z przypadku. Była okrutna strategicznie. Machała obietnicą spadku niczym marchewką, dając jasno do zrozumienia, że ​​jej pokaźny majątek trafi w ręce tego, kto najbardziej ją zadowoli. To sprawiło, że rodzinne spotkania zamieniły się w walki gladiatorów, w których rodzeństwo i kuzyni rywalizowali o to, kto zdobędzie jej względy.

Zrezygnowałem z tej gry lata temu. Podczas gdy wszyscy inni grali dla jej aprobaty, ja po prostu ją odwiedzałem. Nieczęsto, może raz na kilka miesięcy, ale zaglądałem do jej ogromnego domu na Elm Street, siadałem w jej eleganckim salonie i słuchałem, jak narzeka na rodzinę, sąsiadów, na stan świata.

Nie bałam się sprzeciwiać jej poglądom. Słuchałam i rozmawiałam. Powiedziała mi kiedyś: „Jesteś jedyną osobą, która niczego ode mnie nie chce”. I nie byłam pewna, czy to komplement, czy oskarżenie. Teraz jej nie było. Wszyscy zebraliśmy się w tym sterylnym domu pogrzebowym, wpatrując się w trumnę otoczoną kwiatami, których nikt nie przysłał z miłości.

Dyrektor zakładu pogrzebowego, zdenerwowany mężczyzna o nazwisku Peterson, od 20 minut szukał kogoś, kto zechciałby wygłosić mowę pogrzebową. Z pewnością ktoś chciałby podzielić się wspomnieniami o pani Walsh, zapytał, a jego głos stawał się coraz bardziej rozpaczliwy z każdym powtórzeniem. Cisza była ogłuszająca. Mój wujek Robert, najstarszy syn Evelyn, wpatrywał się w swoje buty z intensywnym skupieniem.