Noc, która pogrzebała moje małżeństwo

Stałam tam nieruchomo, z papierem w palcach, a poranne słońce przecinało ciszę złotymi ostrzami. W pokoju unosił się zapach tanich perfum i kłamstw. Wszystko, o czym marzyłam – miłość, zaufanie, wspólne życie – rozpadło się w ciągu kilku sekund.

Ethan poruszył się w łóżku. „Dzień dobry” – mruknął ochrypłym, sennym głosem. Nie odpowiedziałam. Po prostu na niego spojrzałam.
„Wszystko w porządku?” – zapytał, lekko się podnosząc.

Nie mogłem mówić. Po prostu podniosłem rękę i pokazałem mu, co trzymam.

Krew odpłynęła mu z twarzy.
„Claire, zaczekaj” – zaczął napiętym głosem. „To nie tak, jak myślisz”.

Te słowa, te same wyświechtane słowa, które tak często słyszymy w filmach, spadły na mnie jak obelga. Wziąłem głęboki oddech.

„To mi to wyjaśnij” – wyszeptałem.

Zawahał się, patrząc w okno, na podłogę, na wszystko, tylko nie na mnie. „Moja matka… ona… ona była chora i… nie wiem, jak to się tam znalazło”.

Zaśmiałem się. Zaśmiałem się dźwiękiem, którego nawet ja nie rozpoznałem. „Chory? A co to takiego, Ethan? Cudowne lekarstwo?” Rzuciłem papierek na podłogę. Cofnął się, zdezorientowany, zdenerwowany, jak chłopiec przyłapany na kłamstwie zbyt wielkim, by je utrzymać.

„Proszę cię, kochanie, przesadzasz” – powiedział, ale jego głos nie był już stanowczy.