Nowa dziewczyna mojego syna wyznała, że ​​zna mojego męża od lat

Thomas stał tam, świeżo po wyjściu z prysznica, z ręcznikiem na szyi. Uśmiechał się. Naprawdę się uśmiechał.

Aż zdał sobie sprawę, że to ja.

Jego twarz została pozbawiona kolorów.

„Laura” – powiedział, krztusząc się.

Skrzyżowałem ramiona.

„Więc, jaką podróż służbową odbyłeś tym razem, Thomas?”

Zacisnął szczękę.

„Ja… mogę wyjaśnić.”

„Doskonale” – powiedziałem cicho, wchodząc do środka. „Miałem nadzieję, że tak powiesz. Ponieważ Ryan postanowił przedstawić mnie swojej dziewczynie. A kiedy się poznaliśmy, mówiła o tobie. Więc mam nadzieję, że masz gotowe wytłumaczenie”.

Sophie i Ryan niezręcznie stali za mną. Sophie wyglądała, jakby znów chciała płakać. Ryan wyglądał, jakby chciał uderzyć Thomasa.

I wtedy ktoś zawołał z korytarza.

„Thomas? Kto jest za drzwiami? Czy Soph jest tam?”

Pojawiła się kobieta – czterdziestoletnia, atrakcyjna, zdezorientowana i  w ciąży.

Sophie zesztywniała za mną.

„Mamo” – wyszeptała.

Jej matka spojrzała to na nas, to na nią, a jej zmieszanie przerodziło się w zaniepokojenie.

Następnie spojrzała na Thomasa.

„Kochanie, co się dzieje? Kto to jest?”

Thomas zamknął oczy, jakby mógł sobie poradzić sam.

Odwróciłem się do kobiety i uśmiechnąłem.

„Cześć” – powiedziałam. „Jestem Laura. Żona Thomasa. Matka Ryana”.

Jej twarz zapadła się, a żołądek zacisnął się.

Wypuściła chrapliwy oddech i cofnęła się, drżąc.

„Nie. Nie. Nie! To niemożliwe. Thomas powiedział, że nigdy się nie ożenił! Ta praca była zbyt ważna przez całe jego życie. Ale nie chciał być kawalerem, który jest żonaty tylko ze swoją pracą…”

„Singiel?” powtórzyłam. „Tak, jestem pewna, że ​​jest całkiem niezły w udawaniu singla. A może jest oddany tobie?”

Łzy napłynęły jej do oczu.

„O mój Boże” – powiedziała.

I nagle cały świat Thomasa rozpadł się.

Pierwsza odezwała się Sophie, a jej głos drżał ze zdrady.

„Obiecałeś mojej matce przyszłość. Powiedziałeś mu, że go poślubisz. I że zawsze będziesz przy nas i dziecku! I przez cały ten czas… kłamałeś?”

Thomas zignorował ją i zwrócił się do mnie.

„Laura, proszę. Nigdy nie chciałem…”

Podniosłem rękę.

„Nie wolno ci mówić”.

Reszta na następnej stronie: