Nowa pracownica w biurze była wyśmiewana. Ale kiedy przyszła na bankiet z mężem, koledzy zrezygnowali.

„Nie wiesz, kto za nimi stoi. Wujek Wiery tu pracuje. Jest bliskim przyjacielem szefa. Dlatego uważa się za kogoś lepszego. Robi, co chce. A ty… ty już zostałaś wybrana na ofiarę”.

„I co z tego?” Julia uśmiechnęła się. „Coś wymyślimy”.

Ale dzień przybrał upokarzający obrót. Podczas gdy Julia była na chwilę w łazience, ktoś wykorzystał okazję, by rozsmarować na jej krześle lepką, klejącą substancję. Nieświadoma tego, usiadła – i zauważyła to dopiero, gdy spróbowała wstać. Przez resztę dnia siedziała jak sparaliżowana, płonąc ze wstydu, podczas gdy ciche chichoty, ukradkowe spojrzenia i stłumiony śmiech wypełniały pomieszczenie wokół niej.

Wróciła do domu w poplamionych ubraniach i ze spuszczoną głową – nie ze wstydu, a z wściekłości. Czy oni naprawdę myśleli, że to ją złamie? Nie mieli pojęcia, z kim mają do czynienia.

Z biegiem dni sabotaż trwał. Jej klawiatura tajemniczo zniknęła. Pliki zniknęły. Pewnego razu odkryła, że ​​wszystkie jej dokumenty zostały przemianowane na wulgarne, obraźliwe tytuły – musiała wezwać informatyka, żeby odzyskać pracę.

W końcu Olga osiągnęła swój limit. Pewnego dnia po cichu spakowała się i odeszła – bez narzekań, pożegnań, formalnej rezygnacji. Ale los spotkał ją w połowie drogi. Jelena Leonidowna, surowa, ale sprawiedliwa menedżerka ds. kadr, zauważyła jej rozpacz i natychmiast zareagowała. Znalazła Oldze nowe stanowisko, udzieliła jej wsparcia i zadbała o to, by otrzymała odprawę, a nawet niewielką premię za swoją pracę.

Co najważniejsze? Olga dała radę.

Po kilku dniach wróciła – nie do swojej starej pracy, ale na nowe stanowisko w innym dziale. I tym razem była siłą, z którą należało się liczyć. Kiedy ta sama biurowa „klika” próbowała ją wystawić na próbę, nie drgnęła: kary za spóźnienia, formalne upomnienia za brak szacunku, nagany za plotkowanie. Szybko wszyscy zrozumieli – Olga nie była już osobą, z którą można się kłócić.

Jelena Leonidowna była zadowolona. W końcu ktoś kompetentny trzymał stery.

Tymczasem Julia kontynuowała systematyczną pracę, rozdarta między dwoma obozami: lojalnymi wobec Wiery i Inny i tymi, którzy siedzieli cicho, po prostu obserwując. Nie podsycała konfliktów, nie zniżała się do plotek i nigdy nie odpowiadała na złośliwe uwagi. Po prostu skupiała się na swojej pracy – z uczciwością, cichą siłą i z podniesioną głową.

Mimo to plotki tylko narastały.

Aż pewnego dnia, podczas przerwy, Olga podeszła do niej – w jej oczach malował się niepokój.

„Julio… po biurze krążą plotki. Podobno… przespałaś się z szefem, żeby dostać tę pracę”.

Julia zamarła. A potem omal nie udławiła się z oburzenia.

„Co?! Kto?! Ja?!

Spojrzała na Olgę jak na ducha. I Olga od razu zrozumiała: to była podła prowokacja. Podłość. Próba zniszczenia reputacji.

Zbliżała się wiosna. A wraz z nią – firmowa impreza. Siedząc w domu z córką na rękach, Julia powiedziała do męża:

„Kochanie, niedługo mamy przyjęcie. Musimy wszystko zorganizować. Chcę, żeby wszyscy przyszli”.

Oleg Aleksandrowicz, szef firmy, uśmiechnął się.

„Wszystko będzie tak, jak mówisz, kochanie”.

Nikt w biurze nie wiedział, że Julia jest jego żoną. Przyjechała tu nie dla pieniędzy, ale dla siebie. Żeby poczuć, że jest nie tylko mamą i gospodynią domową, ale i człowiekiem. Żeby udowodnić sobie, że potrafi.

A teraz, obserwując, co się dzieje, Oleg i Julia zrozumieli: to przez takie osoby jak Wiera i Inna pracownicy odeszli.

Zbliżała się impreza firmowa. Olga była zdenerwowana – nie miała odpowiedniej sukienki. Cała jej pensja szła na leczenie ojca, który cierpiał na przewlekłą chorobę.

„Olgo” – powiedziała pewnego dnia Julia – „chcę ci dać prezent. Bardzo mi pomogłaś. Chodźmy razem na zakupy”.

Olga początkowo odmówiła. Skromność na to nie pozwalała. Ale Julia nalegała.

Kiedy Olga zobaczyła samochód Julii – luksusowego crossovera klasy premium – zaparło jej dech w piersiach.

„Gdzie ty…?”

„To nieważne” – uśmiechnęła się Julia. „Liczy się to, że zasługujesz na piękno”.

W sklepie Olga zamarła: cena jednej sukienki przewyższała jej miesięczną pensję. Ale Julia nie pozwoliła jej odmówić.

„To nie pieniądze” – powiedziała. „To dowód wdzięczności. Pozwól, że cię uszczęśliwię”.

Nadszedł Dzień Kobiet. Biuro się zmieniło. Wszyscy przyszli odświętnie ubrani. Ale Julia i Olga były gwiazdami wieczoru. Luksusowe suknie, wykwintne fryzury, pewność siebie w każdym ruchu. Wiera i Inna patrzyły na nie jak na duchy. Ich twarze wykrzywiły się zazdrością, złośliwością i bezradnością.

Wtedy Oleg Aleksandrowicz wziął

mikrofon.

„Drodzy koledzy! Proszę o chwilę uwagi. Zanim rozpoczniemy uroczystość, chciałbym wam przedstawić moją żonę – Julię Siergiejewnę!”

Cisza. Potem brawa. Wiera i Inna zbladły. Nie mogły uwierzyć. Ta, którą próbowały upokorzyć, była żoną szefa! I to od siedmiu lat!

W ich oczach płonęła nienawiść. Ale Julia patrzyła na nie spokojnie. Bez złośliwości. Bez zemsty. Po prostu – z godnością.

Jelena Leonidowna uśmiechnęła się. Rozumiała wszystko.

Uroczystość była triumfem. Wiera i Inna uciekły. Następnego dnia złożyły listy rezygnacyjne. Nikt inny nie odszedł tak szybko.

W domu Julia opowiedziała mężowi o ojcu Olgi. Oleg natychmiast zorganizował pomoc. W weekend przyjechały do ​​niej z osobistym lekarzem. Po badaniu lekarz uśmiechnął się:

„Nie ma niebezpieczeństwa. Twój ojciec wyzdrowiał. Leczenie można przerwać”.

Olga płakała ze szczęścia. Dziękowała, przytulała, przysięgała, że ​​nigdy nie zapomni.

Dobro zwyciężyło nad złem.

Wiera i Inna nie mogły znaleźć pracy nigdzie indziej – ich reputacja legła w gruzach. Przyzwyczaiły się do lenistwa, manipulacji i poniżania innych. Ale świat nie toleruje podłości.

Olga wyszła za mąż za uczciwego, pracowitego pracownika. Była szczęśliwa.

A to wszystko – bo pewnego dnia Julia Siergiejewna postanowiła opuścić dom i zacząć nowe życie.

Bo czasem jedna odważna kobieta może wszystko zmienić.