Nowy chłopak mojej siostry wyśmiał mnie przy obiedzie – wszyscy się śmiali. Mama kazała mi „przestać psuć rodzinie wizerunek”. Tata dodał: „Niektórzy ludzie po prostu nie znoszą docinków!”. Siostra się zgodziła: „Wreszcie ktoś, kto widzi ją taką, jaka jest naprawdę!”. Więc pozwoliłam im mówić… Dopóki nie wspomniał o swojej pracy, wtedy wyciągnęłam telefon – ich twarze zbladły…

„Och, HR”. Słowo zabrzmiało jak skaleczenie papierem. „Więc co, organizujesz imprezy firmowe? Zajmujesz się skargami na kawę?” Rachel zachichotała. Tata się uśmiechnął. Śmiech mamy zadźwięczał jak szkło.

„To trochę bardziej skomplikowane” – powiedziałem, ale Brandon już się kręcił. „Ratunku, ktoś ukradł mi zszywacz” – zaśpiewał. „Kserokopiarka znowu się zepsuła!”

Mama odstawiła wino. „Brandon jest okropny” – powiedziała z uśmiechem. „Ale szczerze, Maya, ma rację. Kiedy ty wreszcie znajdziesz prawdziwą karierę? Jakąś imponującą, jak firma Rachel zajmująca się projektowaniem wnętrz, albo w finansach, jak twój ojciec?”

„Zajmuję się działem kadr w firmie zatrudniającej ponad 3000 pracowników” – powiedziałem.

„No tak, ale to tylko dział kadr” – powiedział tata, życzliwie się obracając. „To nie jest jakaś fizyka kwantowa. Bez urazy, kochanie. Zawsze byłaś bardziej towarzyskim człowiekiem niż biznesowym człowiekiem”.

Zamówiliśmy. Brandon wybrał najdroższy stek i pokazał kelnerowi, jak go przyrządzić. Kiedy kelner odszedł, odchylił się w skórzanej tapicerce, spojrzał na mnie i uśmiechnął się jak na prowokatora.

„Wiesz, jaki masz problem, Maya?”

„Nie wiedziałem, że mam taki.”

„Jesteś zbyt wrażliwy. W nowoczesnym miejscu pracy trzeba mieć grubą skórę. Uginaj się pod ciężarem ciosów. Prawdopodobnie dlatego utknąłeś w dziale HR, zamiast zająć się czymś bardziej dochodowym. Nie radzisz sobie z presją”.

Rachel radośnie skinęła głową. „Wreszcie ktoś, kto widzi ją taką, jaka naprawdę jest. Maya zawsze była tą emocjonalną. Pamiętasz jej zakończenie ósmej klasy?”

„Miałem trzynaście lat” – powiedziałem.

„Dokładnie” – powiedział Brandon. „Wiesz, co mówię ludziom w mojej firmie? Zostaw swoje uczucia za drzwiami. Biznes to biznes”.

„A co to za firma?” zapytałem, neutralny jak biały talerz.

„TechFlow Solutions” – powiedział z dumą. „Jestem regionalnym dyrektorem sprzedaży na północny wschód. Sprzedaż oprogramowania B2B, bardzo wysoki poziom. Zarządzam piętnastoma osobami. Zarabiam solidne sześciocyfrowe kwoty plus prowizja. Prawdziwa praca, a nie niańczenie dorosłych, którzy nie potrafią zrozumieć swoich benefitów”.

Nazwa ta uderzyła mnie jak zimny prysznic. Znałem TechFlow. Znałem go, bo zagłębiałem się w jego tajniki przez sześć miesięcy.

„Imponujące” – udało mi się wydusić. „Jak długo tam jesteś?”

„Trzy lata. Zacząłem jako młodszy przedstawiciel handlowy, awansowałem dzięki czystemu talentowi i determinacji. Żadnych korporacyjnych bzdur. Zasłużyłem na to”.

Przyniesiono jedzenie i przez kilka spokojnych minut noże działały, a świat wyglądał normalnie. Ale Brandon nie skończył. „Nadal w tym mieszkaniu na wschodniej stronie?” zapytał między kęsami. „Rachel mówi, że jest dość małe. Jednopokojowe, prawda?”

„Odpowiada moim potrzebom.”

„Jestem pewien”, uśmiechnął się z wyższością. „Inne standardy. Rachel i ja już oglądamy domy w Brookfield – cztery sypialnie, trzy łazienki, wykończona piwnica. Po tym wiesz, że ci się udało”.

Tata skinął głową. „To jest sukces. Mężczyzna powinien zapewnić sobie byt”.

„Oczywiście” – odparł Brandon, a słowo „zapewnić” wykrzywiło mu usta.

Naciskał, bo nikt mu nie kazał przestać. Miał publiczność, scenariusz i pewność siebie, która wynikała z tego, że nikt go nie sprawdzał. Coś we mnie pękło wzdłuż starej granicy, wyrytej latami porównań – dom Rachel, mąż Rachel, najlepsze momenty Rachel.

Odłożyłam widelec i spojrzałam na matkę. „Mówiłaś, żebym przestała oczerniać rodzinę” – powiedziałam, naśladując ton, którego użyła, gdy idealne małżeństwo Rachel się rozpadło. „Pamiętasz?”

„To co innego” – warknęła Rachel. „Prywatna sprawa rodzinna”.

„A to nie jest?” Wskazałem Brandona. „On kpi z mojej kariery, mojego domu, moich wyborów, a wy wszyscy się śmiejecie – to jest budowanie więzi rodzinnych?”

Tata pokręcił głową. „Niektórzy ludzie po prostu nie znoszą lekkiego dokuczania”.