„Obiecuję, że oddam ci, kiedy dorosnę” – czarnoskóra dziewczynka prosi milionera o karton mleka dla swojego nowonarodzonego brata. Jego odpowiedź szokuje wszystkich…

„Proszę pana, obiecuję panu oddać, kiedy dorosnę. Czy może mi pan dać karton mleka dla mojego młodszego brata?”

Dziewięcioletnia Alicia Brown stała drżąc na parkingu w Atlancie, a jej nowo narodzony brat, Marcus, był owinięty w cienki kocyk. Jego ciche łkanie ucichło w chłodzie późnej jesieni. Przechodnie spieszyli się, odwracając wzrok, niektórzy mamrocząc o oszustwach.

Alicia nie prosiła o pieniądze, tylko o jedzenie dla Marcusa. Wtedy podjechał mężczyzna w garniturze, Richard Collins. Jego bentley lśnił nawet na zatłoczonym parkingu. Znany z bezwzględnych interesów, Richard nie był łatwy w prowadzeniu.

„Powtórz, co właśnie powiedziałeś” – zażądał.

Alicia przełknęła ślinę. „Oddam panu, kiedy dorosnę. Mój młodszy brat nie jadł od wczoraj wieczorem”.

Tłum ucichł, zadzwoniły telefony. Richard uklęknął i spojrzał jej w oczy. „Nie wydaję pieniędzy ani jedzenia na parkingach” – powiedział. „Ale jeśli mówisz prawdę, kupię coś więcej niż tylko mleko. Dopilnuję, żeby twój brat zjadł dziś wieczorem”.

Jęknął, przekrzykując gapiów i machając w stronę sklepu. „Chodźcie. Oboje”.

Alicia zawahała się, skinęła głową i weszła za nim do środka. Richard podszedł do alejki z produktami dla niemowląt, wypełniając cały wózek – mlekiem modyfikowanym, pieluchami, jedzeniem dla niemowląt, kocykami – wszystkim, czego Alicia potrzebowała. Poszła za nim, oszołomiona, chwytając Marcusa.

Przy kasie Richard zapłacił bez wahania. Głos Alicii drżał. „Proszę pana… Dziękuję. Ale nasza matka jest w szpitalu. Urodziła Marcusa w zeszłym tygodniu. Jest chora i… nasz ojciec odszedł”.