Odkryłam, że mój mąż ma drugi telefon i postanowiłam pójść za nim – Historia dnia

Gdy drzwi zamknęły się za nią, odcinając od wejścia mężczyznę, którego już nie rozpoznawała, Margaret szła korytarzem, a rytmiczne stukanie obcasów cichło. Jej palce zaciskały się na brzegach torebki, a paznokcie wbijały się w skórę, gdy zatrzymała się przed biurkiem Toma.

Szum miasta zdawał się cichnąć do odległego szeptu, a echo braku zainteresowania Toma dzwoniło jej w uszach. Spojrzała w niebo, a w oczach napłynęły jej łzy.

„Tom!” zawołała cicho, gdy wyszedł kilka minut później, zapinając płaszcz, by chronić się przed zimnym powietrzem. „Pomyślałam, że moglibyśmy… no wiesz, sprawić sobie dziś wieczorem małą niespodziankę. W domu”.

Ale Tom odrzucił jego próby. „Wygląda dobrze, Marge, ale mam górę papierkowej roboty” – powiedział. „Będę miał nieprzespaną noc. Prawdopodobnie nie wrócę do domu do jutra rano”.

„Och, rozumiem. Praca na pierwszym miejscu”.

Margaret patrzyła, jak odchodzi, czując, jak jej miłość słabnie.

Kiedy wróciła do domu, cisza wciąż ją prześladowała. Nie miała pojęcia, jak rozwiązać tę sytuację. Ale jej córki, Lisa i Rosa, przyszły, by odwrócić jej uwagę od niepokojących myśli.

„Mamo, dziś jest w tobie coś dziwnego. Wszystko w porządku?” – zapytała Lisa zmartwiona.

Margaret spróbowała się uśmiechnąć. Dobrze było wiedzieć, że im na niej zależy. A potem Rosa powiedziała coś słodkiego: „Mamo, jesteś naprawdę piękna, wiesz?”.

Te słowa dodały Margaret siły. Uświadomiła sobie, że nie musi czekać, aż Tom ją zauważy. Miała córki i to jej wystarczyło.

Z nową energią powiedziała im: „Wiecie co, dziewczyny? Wszystko będzie dobrze. Nawet lepiej niż dobrze”.

To było tak, jakby mówiła, że ​​ma dość bycia smutną, że Tom już się o nią nie troszczy. Jakby była gotowa stawić czoła temu, co ją czeka, tylko ona i jej córki. Po spakowaniu dziewczynek na noc Margaret otworzyła swoją starą komodę. Przekartkowała zniszczone strony skórzanego notesu z adresami, aż pojawiło się nazwisko szefa Toma, pana Dickensa. Przypomniała sobie słowa pana Dickensa o jego córce: „Pearl to klejnot mojego życia”.

Margaret zawahała się, zastanawiając się, czy postępuje właściwie. Ale nie miała wyboru.

Wybrała swój numer, serce waliło jej jak młotem. „Pan Dickens to Margaret. Jest coś, co powinnaś wiedzieć o Tomie i Pearl” – powiedziała, gdy odebrał.

Margaret zsynchronizowała swój telefon komórkowy z sekretnym telefonem Toma i wiedziała, że ​​wieczorem spotka się z Pearl w hotelu.

Później, w hotelu, Margaret zobaczyła Toma i Pearl idących razem, śmiejąc się, w kierunku windy. Zostawiła córki u sąsiadki, żeby nie musieć się martwić, że zostanie sama.

Margaret dyskretnie podążyła za Tomem i Pearl, a kiedy dotarli do drzwi jej sypialni, gdzie wisiała tabliczka „NIE PRZESZKADZAĆ”, wysłała SMS-a do pana Dickensa: „Pańska córka i mój mąż są tu razem. Jeśli jesteście zainteresowani, chodźcie z nami”.

Przybycie pana Dickensa było ogłuszające, a w jego głosie dźwięczała zdrada. „Otwórz, Pearl!” – zażądał, pukając do drzwi.

Drzwi się otworzyły, a Tom i Pearl zostali przyłapani na gorącym uczynku. „Do diabła, Perry, nie rób tego…” Tom