Odszedł od mojej żony i trzech córek, by spełnić marzenie o „idealnej rodzinie”, aż do dnia, w którym wróciłem do domu i zastałem tam ostatnie słowa mojej żony

Odchodząc
Odszedłem. Bez wyjaśnienia. Nie oglądając się za siebie.

Poszedłem do innej kobiety, młodszej, która obiecała mi więcej dzieci – dzieci, które w końcu mogłyby mnie naśladować. Myślałem, że to wszystko naprawi.

Ale pewnego deszczowego popołudnia wróciłem. Nie po to, by zostać, ale by powiedzieć żonie, że odchodzę na dobre.

Kiedy wszedłem do domu, w salonie siedziały tylko moje córki. Cisza przytłaczała mnie, cięższa niż deszcz na zewnątrz.

Moja najstarsza córka wstała, jej głos drżał, ale brzmiał pewnie:
„Tato… Mama jest…”

Jej niedokończone słowa zatrzymały mnie.

Sypialnia
Wpadłem do sypialni. Moja żona leżała na łóżku, blada jak papier, z listem w dłoni. Nasz syn został wysłany do sąsiada.

Uklęknąłem obok niej, ściskając jej dłoń i błagając, żeby odpowiedziała. Ale się nie ruszyła.

Niedokończony list zawierał tylko kilka linijek:

„Przepraszam. Myślałam, że gdybyśmy mieli syna, kochałabyś mnie bardziej.

Ale kiedy odeszłaś, wiedziałam, że już cię straciłam.

Jeśli istnieje inne życie, chcę znowu być matką naszych dzieci, nawet jeśli nie mogę już być twoją żoną”.

Z żalem
Osunąłem się na podłogę, chowając głowę w dłoniach, a szloch moich córek rozbrzmiewał echem po pokoju niczym noże wbijające się w moją pierś.

A młodsza kobieta, którą wybrałem zamiast rodziny? Kiedy dowiedziała się, że jestem teraz mężczyzną bez domu, spanikowała. Zerwała więzi i zniknęła w nocy.