Ojciec zawiesił mnie w obowiązkach, dopóki nie przeprosiłem siostry. Powiedziałem tylko: „W porządku”. Następnego ranka uśmiechała się krzywo, dopóki nie zobaczyła mojego pustego biurka i listu rezygnacyjnego. Wbiegł blady prawnik firmy: „Powiedz, że tego nie wysłałeś”. Uśmiech mojego ojca zgasł na moment…

Ojciec zawiesił mnie, dopóki nie przeprosiłem siostry. Powiedziałem tylko: „W porządku”. Następnego ranka uśmiechała się krzywo – dopóki nie zobaczyła mojego pustego biurka i listu rezygnacyjnego. Prawnik firmy zbladł. „Powiedz, że tego nie wysłałeś”. Uśmiech mojego ojca zgasł na moment.

W sali konferencyjnej zapadła cisza po tym, jak mój ojciec ogłosił werdykt. Wokół mahoniowego stołu siedzieli członkowie zarządu firmy. Moja siostra Natalie, zadowolona z siebie, stała obok ojca, a ja stałam na czele sali, gdzie prezentowałam swój kwartalny raport.

„Zawieszony” – powtórzyłem, upewniając się, że dobrze usłyszałem.

„Dopóki nie przeprosisz siostry za podważenie jej autorytetu” – powiedział tata tonem, którego używał, gdy uważał decyzję za ostateczną. „Dwa tygodnie bez wynagrodzenia powinny dać ci czas na zastanowienie się nad właściwym zachowaniem w miejscu pracy”.

Natalie poprawiła designerską marynarkę, którą kupiła za pieniądze z konta, i próbowała wyglądać na zranioną. Ta próba mogłaby się udać, gdybym nie spędził trzydziestu lat ucząc się odczytywać jej emocji. Za udawanym bólem w jej oczach błyszczał triumf.

Incydent, który wywołał ten cyrk, wydarzył się trzy dni wcześniej. Natalie, jako Kierownik ds. Relacji z Klientami, obiecała dużemu klientowi, że dostarczymy spersonalizowane rozwiązanie programistyczne w ciągu czterech tygodni. Rzeczywisty termin wynosił co najmniej dwanaście tygodni – wiedziałaby o tym, gdyby zadała sobie trud konsultacji ze mną lub z kimkolwiek z działu rozwoju, którym kierowałem od sześciu lat.

Wysłałem klientowi e-mail z wyjaśnieniem realistycznego harmonogramu, kopiując mojego ojca jako CEO i Natalie z grzeczności. Profesjonalnie. Bezpośrednio. Konieczne, aby uniknąć pozwu, gdy nieuchronnie nie udało nam się spełnić jej niemożliwej do spełnienia obietnicy.

Natalie wtargnęła do mojego biura, twierdząc, że to sabotaż.