Ojciec został niesłusznie oskarżony w sądzie o oszustwo. Gdy prokurator wnioskował o karę 15 lat więzienia, jego siedmioletnia córka wpadła na salę sądową. Okrzyknęła: „Uwolnijcie mojego ojca… a ja uwolnię was”. Wymachiwała tajnym dokumentem, który zmienił wszystko.

Deszcz padający przed budynkiem sądu wyższej instancji nie był zwykłym deszczem; zalewał miasto. Uderzał w szare, zbrojone szkło sali sądowej 4B, jakby zmywał nagromadzone w niej grzechy. Atmosfera w wyłożonym mahoniem pomieszczeniu była ciężka, przesycona zapachem wilgotnej wełny, wosku do podłóg i ostrym, metalicznym aromatem rozpaczy.

Po stronie oskarżonego siedział Darius Moore. Był mężczyzną o silnych ramionach: szerokich barach, wyrzeźbionych przez podnoszenie silników, dłoniach nieodwracalnie poplamionych smarem z niezliczonych olejów przekładniowych i twarzy, na której zazwyczaj gościł przelotny uśmiech. Ale dziś był jedynie posągiem rozpaczy. Osuwał się w garniturze o dwa rozmiary za małym, kupionym w sklepie z używaną odzieżą dzień przed rozprawą.

Oskarżono go o rozbój z bronią w ręku, oszustwo i utrudnianie wymiaru sprawiedliwości.

Historia sfabrykowana przez państwo była prosta i obciążająca. Według nich, Darius, zaufany mechanik z  Harlow’s Auto Body  , sfałszował dokumentację serwisową i przelał środki firmy na konto osobiste. Dowody wydawały się niepodważalne: podpisane formularze zgłoszeniowe, elektroniczne zapisy przelewów bankowych i zeznania pod przysięgą jego szefa, Martina Harlowa.

W oczach jury Dariusz przypominał zdesperowanego robotnika, który stał się chciwy. Dla Dariusza było to jak oglądanie czyjegoś życia, horroru, którego zakończenie zostało już napisane, zanim napisy końcowe się pojawiły.

Sędzia Raymond Callaghan przewodził temu złowrogiemu dramatowi.

Callaghan był legendą w środowisku prawniczym stanu, ale nie ze względu na swoją pobłażliwość. Nazywano go „Żelazny Młot”. Błyskotliwy i skrupulatny, był też absolutnie zimny. Pięć lat wcześniej pijany kierowca zderzył się czołowo z jego sedanem na skrzyżowaniu. Wypadek odebrał mu wszystko: żonę Marthę i władzę w nogach.

Od tamtej nocy sędzia Callaghan wydawał orzeczenia z wózka inwalidzkiego. Uszkodzenie nerwów było poważne, powodując ciągły, tępy ból. Mógł ustać przez kilka sekund, być może z herkulesowym wysiłkiem, ale odmówił. Pozostał na swoim krześle, niczym król na lodowym tronie, a jego niepełnosprawność była ciągłym przypomnieniem chaosu panującego na świecie – chaosu, który próbował kontrolować poprzez surowe i bezwzględne stosowanie prawa.

Prokurator, mężczyzna o delikatnych rysach twarzy o nazwisku Reynolds, kończył właśnie mowę końcową. Przechadzał się po ławie przysięgłych, jego głos był spokojny i pewny siebie.

„Panie i panowie” – powiedział Reynolds, wskazując na Dariusza. „Wszyscy chcemy wierzyć w ludzką dobroć. Ale fakty są nieubłagane. Pan Moore nadużył swojego zaufania, defraudując ponad pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Podrabiał podpisy. Usuwał dokumenty. Uważał się za sprytniejszego od systemu. Domagamy się maksymalnego wyroku piętnastu lat więzienia, aby jasno pokazać, że zbrodnia na Żydach pozostaje zbrodnią”.

Piętnaście lat.

Dariusz zamknął oczy. Piętnaście lat oznaczało utratę całego dzieciństwa córki. Oznaczało to, że będzie mogła ukończyć szkołę, może wyjść za mąż, urodzić dziecko, podczas gdy on wpatrywał się w betonowe ściany.

Sędzia Callaghan pochylił się lekko do przodu, jego twarz pozostała beznamiętna. „Czy obrona ma coś do dodania, zanim wydam instrukcje?”

Wyznaczony przez sąd adwokat Dariusza, przepracowana kobieta, która do dzisiejszego ranka ledwie zetknęła się ze sprawą, zaczęła wstawać, aby przedstawić słabą replikę.

Wtedy właśnie ciężkie dębowe drzwi z tyłu sali sądowej zaskrzypiały i otworzyły się.

Przerwanie