„On nie jest mój” – powiedział milioner lodowato i stanowczo. „Zabierz swoje dziecko i wynoś się”. Jego palec wskazał ostro na drzwi, podczas gdy żona tuliła ich dziecko, a w oczach miała łzy. Nie miał jednak pojęcia, jaka prawda się kryje…

„To nie mój syn” – powiedział chłodno James Radford, a jego głos odbił się echem w granitowym holu.
„Pakujcie się i idźcie. Oboje”. Sztywną ręką wskazał drzwi. Jego żona, tuląc dziecko, wpatrywała się w niego oczami pełnymi łez. Gdyby tylko znał prawdę…

Burza na zewnątrz odzwierciedlała chaos panujący w rezydencji. Kate stała jak wryta, obejmując kurczowo małego Liama. Jej mąż, James Radford, prezes Radford Enterprises i dziedzic rodzinnego imperium, patrzył na nią z gniewem, jakiego nie widziała przez wszystkie lata ich wspólnego życia.

„James, proszę” – wyszeptała Kate. – „Nie mówisz tego serio”.

„Mówię poważnie” – odparł. – „Ten chłopak… on nie jest mój. Zrobiłem test na ojcostwo. Wyniki nie kłamią”.

Jego słowa uderzyły mocniej niż jakikolwiek cios. Nogi Kate zadrżały pod nią.

„Zrobiłeś test DNA… za moimi plecami?”

„Musiałem” – warknął. „Nie jest do mnie podobny. Nie wydaje mi się, żeby był mój. Słyszałem plotki”.

„James, to tylko dziecko! I jest twój. Przysięgam na swoje życie”.

Ale James był stanowczy. „Twoje rzeczy zostaną wysłane do ojca. Nigdy nie wracaj”.

Kate zatrzymała się na chwilę, mając nadzieję, że to tylko jeden z jego impulsywnych wybuchów. Ale lodowata ostateczność w jego głosie zmiażdżyła wszelką nadzieję. Odwróciła się i wyszła w burzę, stukając obcasami o marmur, podczas gdy nad nią rozlegał się grzmot.

Kate pochodziła ze skromnej rodziny, ale kiedy wyszła za mąż za Jamesa, została wrzucona w świat wpływów i ekstrawagancji. Była opanowana, elokwentna i miła – podziwiana przez media i po cichu znienawidzona przez elitę. Nic z tego już się nie liczyło.

Kiedy szofer wiózł ją i Liama ​​do domu jej ojca na wsi, w jej głowie wirowało. Była lojalna. Stała u boku Jamesa w czasie publicznych skandali, kryzysów finansowych, a nawet osądu jego matki. A teraz – odrzucona jak nic.

Jej ojciec, Daniel Monroe, otworzył drzwi wejściowe, zaskoczony jej widokiem. „Katie? Co się stało?”

Opadła mu w ramiona. „Powiedział, że Liam nie jest jego… Kazał nam wyjść”.

Twarz Daniela stwardniała. „Proszę wejść”.

W ciągu następnych kilku dni Kate zaczęła przyzwyczajać się do życia z dala od luksusów. Jej pokój z dzieciństwa pozostał w dużej mierze taki sam. Liam, błogo nieświadomy, śmiał się i bełkotał, ofiarowując jej drobne chwile radości.

Jednak jedno pytanie dręczyło ją: Jak test mógł się mylić?

Zdeterminowana, by znaleźć odpowiedzi, Kate pojechała do miasta i odwiedziła tę samą prywatną klinikę, z której korzystał James. Nadal miała przyjaciół – a niektórzy byli jej winni przysługi. To, co odkryła, zmroziło ją.

Wniosek o ustalenie ojcostwa został zmieniony.
Tymczasem James krążył po cichych korytarzach rezydencji. Próbował przekonać samego siebie, że postąpił słusznie. Nie mógł wychować cudzego dziecka. Ale poczucie winy nie ustępowało. Trzymał się z daleka od dawnego pokoju dziecięcego Liama ​​– aż pewnej nocy ciekawość zaprowadziła go tam. Widok pustego łóżeczka, miękkiego pluszowego misia, malutkich skarpetek – wszystko to uderzyło go niczym fala.

Jego matka, Margaret Radford, nie pocieszyła go.

„Ostrzegałam cię” – powiedziała chłodno przy herbacie. „Ta Monroe nigdy tu nie pasowała”.

Ale nawet ona wydawała się zaskoczona, gdy James nie odpisał.

Dni mijały powoli. Potem tydzień.

Potem przyszedł list.

Bez adresu zwrotnego. Tylko jedna kartka papieru i stare zdjęcie.

Ręce Jamesa drżały, gdy go otwierał.