Opiekowałem się matką do ostatniego tchnienia – a mój brat przejął dom i zostawił mnie z niczym

Myłem matkę, karmiłem ją, czuwałem podczas bezsennych nocy i ściskałem jej dłoń, gdy ból był nie do zniesienia.
A mój brat, Artem? Pojawiał się, kiedy mu pasowało. Krótkie wizyty. Od czasu do czasu bukiet. „Jeśli coś się stanie, daj znać”.

A potem, nagle, zniknęła.

Nie zdążyłem nawet zacząć się smucić, gdy Artem wezwał mnie na „spotkanie rodzinne”. Tyle że to nie było spotkanie, a deklaracja.

„Dom jest teraz mój” – powiedział chłodno, przesuwając dokumenty po stole. „Mama zostawiła go na moje nazwisko”.

Mrugnąłem.

„Co?”

Odetchnął, jakby tłumaczył to dziecku.

„Przepisała testament w zeszłym roku. Pewnie myślała, że ​​lepiej sobie z tym poradzę”.

Lepiej sobie z tym poradzę?

Mieszkałem tu każdego dnia. Sprzątałem. Utrzymywałem ją przy życiu.

„Ledwo cię tu było” – wyszeptałem, drżąc.

Wzruszył ramionami.

„Cóż… to była jej decyzja”.

Czułem się, jakby podłoga pode mną się waliła. Nie miałem żadnych oszczędności – całe życie poświęciłem opiece nad matką. A teraz, kilkoma pociągnięciami pióra, mój własny brat się mnie wyrzekł.

Tydzień później stałem na ganku z walizką u stóp, patrząc, jak zmienia zamki.

Wtedy to zobaczyłem: luźny kamień przy schodach.

Mama schowała tam jakieś rzeczy. Nic wielkiego, ale znaczącego.

Artem znów się uśmiechnął i zamknął drzwi.

A ja… ja też się uśmiechnąłem.

Bo czułem, że coś przeoczył.
Tej nocy płakałem w motelową poduszkę, aż oczy mi spuchły. Ale rano już wiedziałem.

Musiałem się lepiej przyjrzeć. Ten kamień nie był przypadkowy. Od dziecka mama uczyła nas szukać małych znaków – czasami chowała notatki lub drobiazgi w dziwnych miejscach. W ten sposób przypominała nam: „Życie kryje skarby, wystarczy ich poszukać”.

Następnego dnia wróciłem, gdy Artem pracował z klientem. Odzyskałem kamień.

Pod spodem leżała pożółkła i zaklejona taśmą koperta. Palce drżały mi, gdy ją rozrywałem.

W środku znajdowała się złożona notatka i klucz.

Napis głosił:

*„Do mojej ukochanej,