Owdowiały ojciec, który sprzedał wszystko, by wychować swoje córki bliźniaczki — sześć lat później wróciły, by zabrać go w miejsce, o którym nigdy nie marzył

Lupita i Dalia osiągały sukcesy, zawsze błyszcząc na szczycie klasy. Choć był biedny, Rodrigo powtarzał bez końca:

„Uczcie się, moje córki. Wasza przyszłość to moje jedyne marzenie”.

Dwadzieścia pięć lat później Rodrigo był stary i kruchy, z włosami białymi jak śnieg i drżącymi rękami, ale jego wiara w córki nigdy nie osłabła.

Aż pewnego dnia, leżąc na prostej noszy, przybyły Lupita i Dalia – pewne siebie kobiety w czystych mundurach pilotów.

„Tato” – powiedziały, trzymając go za ręce – „chcemy cię gdzieś zabrać”.

Zdezorientowany Rodrigo poszedł za nimi do samochodu… a potem na lotnisko – to samo miejsce, w którym kiedyś je wykonywał przez zardzewiały płot, mówiąc:

„Jeśli pewnego dnia założysz ten mundur… będzie to dla mnie największą radością”.

I oto stał przed gigantycznym samolotem, z córkami u boku – teraz pilotkami narodowych linii lotniczych Meksyku.
Łzy płynęły mu po pomarszczonej twarzy, gdy je ściskał.

„Tato” – mruczały – „dziękuję. Za każdą ofiarę… dziś lecimy”.

Wszyscy na terminalu byli głęboko poruszeni: skromny mężczyzna w znoszonych sandałach, arogancko eskortowany przez płytę lotniska przez córki. Później Lupita i Dalia oświadczyły, że kupiły mu piękny nowy dom. Utworzyły również fundusz stypendialny na jego cześć, aby pomagać młodym kobietom z wielkimi ambicjami – takim jak one.

Chociaż jego oczy z wiekiem straciły blask, uśmiech Rodrigo błyszczał jaśniej niż kiedykolwiek. Stał wyprostowany, wpatrując się w swoje córki w lśniących mundurach.

Jego podróż stała się inspiracją dla całego narodu. Z biednego robotnika łatającego szkolne ubrania pod słabą lampą, spłodził córki, które wzbiły się w przestworza – a w końcu jego miłość poniosła go w górę… do niebios, które kiedyś tylko sobie wyobrażał.