„Ożenię się z tobą, jeśli zmieścisz się w tę sukienkę!” – zadrwił milioner… miesiące później był bez słowa.

Orkiestra grała dalej, ale w Klarze coś się poruszyło – coś silniejszego niż żal. Później tego wieczoru, podczas gdy goście się bawili, zebrała ulatniające się resztki godności i wpatrywała się w swoje blade odbicie w szklanej gablocie. „Nie pozwolę, by mnie żałowano. Pewnego dnia spojrzysz na mnie z szacunkiem lub niedowierzaniem” – przyrzekła cicho, ocierając łzy.

Następne miesiące były dla niej ogromnym wyzwaniem. Clara postanowiła napisać swoją historię na nowo. Pracowała dłużej, odkładając każdego zarobionego centa, żeby zapisać się na siłownię, lekcje żywienia i kursy szycia. Niewielu wiedziało, że każdej nocy nie spała, ćwicząc szycie, zdeterminowana, by stworzyć czerwoną suknię identyczną z tą, z której była wyśmiewana, nie dla Alejandro, ale po to, by udowodnić swoją wartość.

Zima przeminęła, a wraz z nią stara wersja Klary. Zmęczona, pomijana kobieta zniknęła. Jej sylwetka się zmieniła, ale co ważniejsze, duch nabrał siły. Każda kropla potu symbolizowała triumf.

Za każdym razem, gdy zmęczenie groziło jej załamaniem, przypominała sobie jego głos: „Jeśli zmieścisz się w tę sukienkę, to cię poślubię”.

Pewnego popołudnia Clara spojrzała w lustro i zobaczyła w nim kogoś nowego. Była nie tylko szczuplejsza, ale i pewna siebie, niewzruszona, a w jej oczach płonęła pewność siebie. „Czas już”, wyszeptała. Pewnymi dłońmi ukończyła czerwoną sukienkę, którą szyła przez niezliczone noce. Kiedy ją włożyła, po jej policzku spłynęła łza wzruszenia.

Był nieskazitelny. Akcentował jej kształt, jakby ukształtowało go samo przeznaczenie. Postanowiła więc wrócić do hotelu, nie jako służąca. Nadszedł wieczór dorocznej gali. Alejandro, bardziej zadowolony z siebie niż kiedykolwiek, powitał swoich elitarnych gości z wyrafinowanym wdziękiem. Jego interes kwitł, ale życie było ciągiem pustych uroczystości.

Wśród śmiechu i wzniesionych kieliszków, w głównym wejściu pojawiła się uderzająca kobieta. Tłum spojrzał w jej stronę i wszystko zamarło. Clara stała tam w tej samej czerwonej sukience, która kiedyś była symbolem jej zażenowania, a teraz emanowała siłą. Jej włosy były starannie ułożone, postawa pełna gracji, a wyraz twarzy spokojny – nie pozostał po niej ślad nieśmiałej pokojówki.

Szepty rozbrzmiały w powietrzu. Na początku nikt jej nie rozpoznał. Alejandro patrzył oszołomiony, zdezorientowany.

„Kim ona jest?” zapytał cicho, ale gdy podeszła bliżej, nagle coś go olśniło.

„Clara?” Szła pewnie. „Dobry wieczór, panie Domínguez” – powiedziała z gracją.

„Przepraszam za przerwę, ale zostałem zaproszony dziś wieczorem jako główny projektant”. Był bez słowa.

Znany kreator mody prezentował projekty Clary na skromnej stronie internetowej.

Jej kreatywność i niepowtarzalny styl doprowadziły do ​​stworzenia własnej marki Rojo Clara, zainspirowanej ukrytą siłą i pasją kobiet, które często są pomijane.

Teraz jej kolekcja została zaprezentowana w tej samej sali balowej, w której kiedyś ją poniżono. Suknia, którą miała na sobie, miała ten sam fason co ta z wyzwania, ale uszyta w całości jej własnymi rękami. Alejandro wyszeptał zaskoczony: „Naprawdę to zrobiłaś”. Clara odpowiedziała łagodnie: „Nie zrobiłam tego dla ciebie. Zrobiłam to dla siebie i dla każdej kobiety, która została poniżona lub zlekceważona”.

Po raz pierwszy Alejandro spuścił głowę. Oklaski popłynęły jak fala, gdy gospodarz ogłosił: „Brawa dla przełomowej projektantki roku, Clary Morales”. Alejandro klaskał powoli, a łza spłynęła mu po policzku.

Podszedł cicho. „Moja obietnica nadal obowiązuje” – powiedział cicho.

„Jeśli możesz założyć tę sukienkę, poślubię cię”. Clara uśmiechnęła się do niego pogodnie.

„Nie potrzebuję już małżeństwa zbudowanego na kpinie. Znalazłam już coś o wiele wspanialszego: swoją godność”. Odwróciła się i ruszyła w stronę sceny wśród oklasków, świateł i podziwu.

Alejandro obserwował to w milczeniu, zdając sobie sprawę, że nigdy nie wymaże tego wspomnienia – dnia, w którym kobieta, którą kiedyś upokorzył, stała się niezwykła.