Pamiętam dzień, gdy Mateusz przekroczył próg naszego domu. Miał pięć lat – chudy, z wystraszonymi oczami, które wydawały się zbyt duże jak na jego twarz. W dłoniach ściskał zniszczony plecak – jedyne, co posiadał. Z Laurą czekaliśmy na tę chwilę trzy lata.

Na drugim końcu zapadła cisza.
Panie Kowalski, czy pan zdaje sobie sprawę, że ten chłopiec uważa pana za swoją rodzinę? zapytała w końcu.
Tak. Ale okoliczności się zmieniły.

Po rozmowie długo siedziałem w ciemności. Czułem wstręt do siebie a jednocześnie dziwny spokój, jakbym zrzucił ciężar. Ale gdy wieczorem Mateusz przytulił się do mojej ręki i szepnął:
Tato, zrobiłem coś źle? wszystko we mnie się urwało.

Tej nocy patrzyłem, jak śpi, i nagle zrozumiałem: Zosia przyszła na świat dzięki przypadkowi. A Mateusz dzięki naszemu wyborowi. I ten wybór czyni nas rodzicami o wiele głębiej niż wspólne DNA.

Kasia, nie możemy tego zrobić powiedziałem w środku nocy. Nie możemy go stracić.
Wybuchnęła płaczem. Wypłakała cały wstyd, zmęczenie, strach.

Następnego ranka usiedliśmy razem z Mateuszem.
Synku zaczęła cicho chcemy, żebyś wiedział: zostajesz z nami. Na zawsze.
Patrzył to na nią, to na mnie. Oczy zabłysły łzami.
Nie nie oddacie mnie?
Nigdy przytuliłem go. Jesteś naszym synem. A Zosia twoją siostrą. To nasza rodzina.

Tamtego wieczoru pomagał Kasi zmieniać pieluchy, nucił kołysankę, którą kiedyś śpiewaliśmy jemu. I po raz pierwszy zobaczyłem: już stał się starszym bratem.

Minęło wiele lat. Mateusz wyrósł mądry, wrażliwy, z tą samą głęboką uśmiechniętą twarzą, która kiedyś kryła ból. Zosia go uwielbia. Gdy ktoś pyta, czy są rodzeństwem, śmieje się:
Tak, najbardziej na świecie.

Czasem, gdy widzę ich razem, przypominam sobie tamten mroczny czas i myślę: jak blisko byliśmy zniszczenia tego, co najcenniejsze. Omal nie odrzuciliśmy miłości, którą sami wybraliśmy.

Teraz wiem na pewno: rodzicielstwo to nie biologia. To decyzja. Codzienna, świadoma, czasem bolesna.
I za każdym razem, gdy Mateusz mówi do mnie tato, słyszę w tym nie tylko zwrot ale drugą szansę.