„Panie, mogę sprawić, że pańska córka znów będzie chodzić” – powiedział cichy, drżący głos za nim…

Daniel Hayes powoli się odwrócił, a jego zmęczone oczy zwęziły się, gdy spoczęły na chudym chłopcu w podartych ubraniach, którego bose stopy pokrywał miejski kurz. Chłopiec nie mógł mieć więcej niż dziewięć lat. Twarz miał umazaną brudem, ale oczy – oczy – były nieruchome, pełne czegoś, czego Daniel nie widział od dawna: przekonania.

Minęło sześć miesięcy, odkąd córka Daniela, Sophie , straciła zdolność chodzenia. Infekcja kręgosłupa uszkodziła jej nerwy i pomimo wszelkich możliwych metod leczenia, lekarze wydali ten sam werdykt: „Nigdy więcej nie będzie chodzić”.

Daniel, deweloper z majątkiem wartym miliony, bezradnie patrzył, jak jego niegdyś pełna życia córeczka cichnie i zamyka się w sobie. Jej śmiech zastąpił cisza, a pokój wypełniony sprzętem terapeutycznym, który nie dawał żadnych efektów.

Tego popołudnia, siedząc na ławce przed szpitalem św. Łukasza, przytłoczył go ciężar porażki. Po raz pierwszy w życiu jego bogactwo nic nie znaczyło. Wtedy pojawił się chłopiec.

Daniel zmarszczył brwi. „Co właśnie powiedziałeś?”

„Mogę jej pomóc iść” – powtórzył chłopiec spokojnym tonem, mimo że na ulicy szalał zimny wiatr.

Daniel o mało się nie roześmiał, ale coś w spokoju chłopca sprawiło, że się zatrzymał. „A jak właściwie to zrobisz? Nie jesteś lekarzem. Jesteś tylko dzieckiem”.

Chłopiec skinął głową. „Wiem. Ale już kiedyś pomagałem. Moja młodsza siostra… nie mogła chodzić po wypadku. Lekarze się poddali. Ja nie.”

Daniel spojrzał na niego sceptycznie. „A teraz chyba biega maratony?”

Chłopiec uśmiechnął się lekko. „Nie maratony. Ale chodzi. Bo nie pozwoliłem jej przestać próbować”.

Coś w tych słowach głęboko go zraniło. Daniel widział niezliczonych specjalistów, którzy posługiwali się wyłącznie terminologią medyczną – żaden z nich nie miał takiej wiary.

Po długiej ciszy Daniel westchnął. „Jak masz na imię, dzieciaku?”

„Zeke” – powiedział chłopiec.

„A czego ty ode mnie chcesz, Zeke?”