Para ze wspólnoty mieszkaniowej Karen zajęła miejsce parkingowe czarnoskórego mężczyzny i obraziła go słowami: „To nasz kraj, małpo!”, a zakończenie sprawiło, że tego pożałowali…

Był rześki sobotni poranek w Charleston w Karolinie Południowej, a parking przed osiedlowym supermarketem już tętnił życiem. James Carter, 34-letni czarnoskóry grafik, powoli przejeżdżał między rzędami samochodów, szukając wolnego miejsca. Po długim tygodniu pełnym terminów, chciał tylko zrobić zakupy i wrócić do domu. W końcu zauważył niebieską Toyotę wyjeżdżającą z parkingu w pobliżu wjazdu. Włączył kierunkowskaz i cierpliwie czekał, zostawiając samochodowi wystarczająco dużo miejsca.

Gdy Toyota cofała, James ruszył do przodu. Wtedy nagle z przeciwnej strony skręciło ciemnozielone BMW, wślizgując się na miejsce tuż przed nim, całkowicie odcinając mu drogę. James gwałtownie zahamował z zaskoczenia. Jego kierunkowskaz wciąż był włączony, co wyraźnie sygnalizowało, że czekał.

Drzwi BMW otworzyły się i wyszli Karen i jej mąż, Martin Sloan, para w średnim wieku o włosko-amerykańskim pochodzeniu, mieszkająca w Charleston od dziesięcioleci. Martin zatrzasnął drzwi, nie patrząc na niego, a Karen odwróciła głowę z lekko protekcjonalnym uśmiechem.

„Przepraszam” – zawołał uprzejmie James, opuszczając szybę. „Czekałem na to miejsce”.

Karen prychnęła. „Szkoda. Kto pierwszy, ten lepszy”.

„To niesprawiedliwe” – powiedział James, starając się zachować spokój. „Dałem sygnał i czekałem. Przerwałeś mi”.

Martin w końcu stanął z nim twarzą w twarz, z defensywnym wyrazem twarzy. „Czemu robisz zamieszanie? To parking, a nie kameralny teatr”.

James powoli pokręcił głową. „Proszę cię tylko, żebyś zrobił to, co słuszne”.

Usta Karen wykrzywiły się w szyderczym uśmiechu. „To nasze miasto, kolego. Ruszaj się. Znajdź inne miejsce”.

Jej słowa wylądowały jak policzek. Dłonie Jamesa zacisnęły się na kierownicy. Wokół nich kilku kupujących zatrzymało się, wyczuwając napięcie. Jeden starszy mężczyzna zamarł, opierając się o wózek i wpatrując się w Karen, jakby nie mógł uwierzyć w to, co właśnie usłyszał.

James wziął głęboki oddech. Spotkał się już wcześniej z uprzedzeniami, ale usłyszenie ich na głos, mimochodem, w obecności obcych ludzi, bolało. Nie krzyczał. Nie przeklinał. Zamiast tego chwycił telefon i zaczął nagrywać.

„Właśnie powiedziałeś, że to twoje miasto i kazałeś mi odejść” – rzekł stanowczo James, upewniając się, że Karen i Martin są wyraźnie widoczni w kadrze.

Karen przewróciła oczami, wyraźnie niewzruszona. „Nagrywaj, ile chcesz. Nikogo to nie obchodzi”.

Jednak ludzie wokół nich się tym przejmowali. Młody mężczyzna niosący koszyk szepnął do swojego partnera: „Słyszałeś to? Niewiarygodne”. Inny klient pokręcił głową z niedowierzaniem.

James nic więcej nie powiedział. Cicho odjechał, wciąż nagrywając telefonem, i pojechał w poszukiwaniu innego miejsca.