Patrzyłam, jak moja synowa wrzuca walizkę do jeziora. Ale usłyszałam stłumiony dźwięk dochodzący ze środka. Pobiegłam, żeby ją wyciągnąć i siłą rozsunęłam zamek błyskawiczny… i serce mi stanęło. To, co zobaczyłam w środku, wprawiło mnie w drżenie z przerażenia.

Zobaczyłem, jak moja synowa wrzuca skórzaną walizkę do jeziora i odjeżdża. Podbiegłem i usłyszałem stłumiony dźwięk dochodzący ze środka. „Proszę, niech to nie będzie to, co myślę” – wyszeptałem drżącymi rękami. Wyciągnąłem walizkę, rozsunąłem zamek błyskawiczny i serce mi zamarło.

Pozwólcie, że wyjaśnię, jak spokojne październikowe popołudnie przerodziło się w najstraszniejszą scenę, jaką kiedykolwiek byłem świadkiem.

Była 17:15. Stałem na ganku domu, w którym wychowałem Lewisa, mojego jedynego syna, domu, który wydawał się za duży, odkąd pochowałem go sześć miesięcy temu. Wtedy ją zobaczyłem. Srebrny samochód Cynthii pojawił się na polnej drodze, wzbijając tumany kurzu. Moja synowa, wdowa po moim synu. Jechała jak szalona. Coś było nie tak.

Gwałtownie zahamowała nad brzegiem jeziora. Upuściłam filiżankę. Rozbiła się. Cynthia wyskoczyła z samochodu. Miała na sobie szarą sukienkę, którą Lewis dał jej na rocznicę. Otworzyła bagażnik i wyciągnęła walizkę – tę, którą jej dałam, kiedy wychodziła za mąż za mojego syna. Była ciężka. Rozejrzała się dookoła – nerwowo, przestraszona, z poczuciem winy.

„Cynthio!” krzyknęłam, ale byłam za daleko. Rozhuśtała walizkę i wrzuciła ją do jeziora. Stała tam przez chwilę, aż unosiła się na wodzie, zanim zatonęła. Potem pobiegła z powrotem do samochodu i zniknęła.

Byłem sparaliżowany. Moje nogi zaczęły się poruszać, zanim umysł zdążył je zatrzymać. Biegłem jak nigdy od lat. Kiedy dotarłem do brzegu, walizka wciąż tam była, powoli tonąc. Wszedłem do zimnej wody, sięgającej mi po pas. Złapałem jeden z pasów i pociągnąłem. Była niewiarygodnie ciężka. I wtedy to usłyszałem. Słaby, stłumiony dźwięk dochodzący ze środka.