Pewien bogaty mężczyzna niespodziewanie, że pracownica w domu opuściła posiłki w trakcie swojej zmiany, tylko po to, by móc nakarmić swoje dziecko. Wpływająca prawda, jaka się za tym kryła, tak naprawdę zaszokowała cały świat.

Kiedy Meksyk spał, matka niszczycielska kości. Trzydziestoczteroletnia Jyoti myła podłoga, nosiła wieadra i znosiła surowe upomnienia przełożone w centrum handlowym Herrera każdej nocy. Dla wszystkich innych było tylko stróżem nocnym. Ale dla swojej pracy, Anayi, była całym światem.

Podczas jednej przerwy Jyoti nic nie jadła. Nie odpoczywała. Biegła do piwnicznego przechowywania, zimnego, bezprzewodowego miejsca, niemal pozbawionego światła. Tam rozkładała stary szal i karmiła piersią Anayę. W ciemności i ciszy był to jedyny moment, w którym jej świat był prawdziwy: matka i jej córka.

Ale tej nocy obserwowane są ukryte oczy.

Arjun Mejía, multimilioner i prezes Centrum Handlowego Herrera, wiedział, że jest tam w przebraniu „inspektora wewnętrznego”, aby sprawdzić, jakie warunki utrzymują jego pracowników. Idąc korytarzem, drogą spoconą, wyczerpaną kobietą – Jyoti. Zobaczył w jej dłoniach, płócienny, i usłyszał płacz dziecka.

Poszedł za nią w milczeniu, a tego, co wystąpił, nigdy nie zapomniany: matka siedząca na lodowatej i karmiąca piersią, nieświadoma własnego głodu, a dla niej priorytetem była miłość.

Arjun zatrzymał się bez słów, a jego serce przeszył głęboki ból. To było jak cofnięcie się w czasie, kiedy jego własna matka trzymała się samotnie, poświęcając się dla niego. W tej chwili wiedział, że nie może milczeć.

Kierownik działu Jyoti. trzymać dziecko w pociągu, a jej cena drżały. istniała, że ​​będzie jej koniec.

Gdy nastąpi wykonanie, wykonanie na nim kierownika, pan Vargas, znany ze swojej surowości i nieprzejednany.

„Jyoti!” krzyknął. „Co z ciebie za pracownika! Jak śmiesz tu przyprowadzać dziecko? To niebezpieczne! Jesteś hańbą dla firmy!”

Jyoti wybuchła płaczem i mocno przytuliła Anayę.

„Panie, wybacz mi… Nie mam kogoś innego. Nie ma rodziny, która by mi… Nie mogę cię opuścić samego. Nie mam innego wyboru”.

Vargas podszedł do niej i wyłączył jej listę obecności.

„Nie obchodzi mnie to! Od teraz…”