Pewna młoda panna młoda zmieniała pościel codziennie — aż pewnego dnia jej teściowa weszła do pokoju i znalazła krew na materacu…

Kiedy mój syn Caleb poślubił Norę, uwierzyłam, że moje modlitwy zostały wysłuchane. Była pełna wdzięku, miła i delikatna, taka, która rozjaśniała każdy pokój samą swoją obecnością. Na ich ślubie sąsiedzi szeptali, że Caleb dokonał idealnego wyboru, a ja skinęłam głową, przekonana, że ​​życie dało mu szczęście, na które zasługiwał.

Ale tydzień po ślubie zaczęłam zauważać coś dziwnego. Każdego ranka, zanim pierwsze promienie słońca dotknęły zasłon, Nora rozbierała łóżko do naga. Prześcieradła, koce, poszewki na poduszki – wszystko szło do prania. Czasami robiła to jeszcze raz przed wieczorem, jakby sam dzień nie był wystarczająco czysty.

Na początku myślałam, że to po prostu jej sposób na utrzymanie porządku. Nowożeńcy potrafią być drobiazgowi. Ale po kilku dniach obserwowania, jak powtarza ten sam rytuał, poczułam niepokój.

Pewnego popołudnia, gdy składała świeżą pościel, zapytałem cicho: „Nora, dlaczego tak często pierzesz pościel? To musi być wyczerpujące, żeby to robić każdego dnia”.

Uśmiechnęła się z tą spokojną uprzejmością, którą zawsze nosiła w sobie. „To tylko kurz, mamo” – powiedziała. „Lepiej śpię, kiedy wszystko jest świeże”.

Jej odpowiedź powinna mnie usatysfakcjonować. Jednak coś w jej głosie, delikatne drżenie pod słodyczą, nie dawało mi spokoju.

Kilka poranków później ciekawość wzięła górę. Powiedziałem jej, że idę wcześnie na targ. Głośno zamknąwszy bramę, poczekałem, a potem cicho wślizgnąłem się z powrotem do środka. Czajnik gwizdał na dole. Nora cicho nuciła, gotując śniadanie. Wspinałem się po schodach powolnymi, niepewnymi krokami.

W chwili, gdy otworzyłam drzwi sypialni, powietrze wypełnił delikatny metaliczny zapach. Ścisnął mi się żołądek. Podeszłam do łóżka i uniosłam róg prześcieradła.

Pod spodem materac był poznaczony ciemnymi plamami, nie świeżą czerwienią, lecz głębokim brązem, barwą zaschniętej krwi. Zaparło mi dech w piersiach. Otworzyłem szufladę przy łóżku i znalazłem bandaże, butelki po antyseptykach i koszulę sztywną od starych plam. Ręce drżały mi tak mocno, że o mało ich nie upuściłem.

Zbiegłam po schodach, ledwo mogąc mówić. Nora odwróciła się, zaskoczona moim wyrazem twarzy. Wzięłam ją za rękę i poprowadziłam na górę. „Proszę” – wyszeptałam – „powiedz mi, co to znaczy”.

Przez chwilę stała nieruchomo, z szeroko otwartymi oczami pełnymi przerażenia. Potem jej twarz się skrzywiła i popłynęły łzy.