Pewnego ranka wyszłam na zewnątrz i zobaczyłam kobietę w sukni ślubnej na dachu samochodu mojego męża

Wzięłam telefon. Na czarno-białych wiadomościach widniały wiadomości od Jordana. Mojego męża, Jordana. Napisał coś w stylu: „Nie mogę się doczekać, aż w końcu zostanę twoim mężem!” i „Myślę tylko o naszej wspólnej przyszłości!”.

Czułam, jakby ziemia zapadała mi się pod nogami. „To… to musi być pomyłka” – wyszeptałam, bardziej do siebie niż do niej.

„To nie pomyłka” – powiedziała drżącym głosem. „Jesteśmy razem od ponad roku. Powiedział mi, że jest singlem i dużo podróżuje służbowo, ale nie może się doczekać, żeby się ze mną ustatkować”.

Wszystkie te podróże służbowe, wszystkie te noce, kiedy był „zbyt zajęty”, żeby zadzwonić… Nie pracował. Był z nią!

„Myślałaś, że gdzie on mieszka?” – zapytałam, wciąż z niedowierzaniem.

Spuściła wzrok, zawstydzona. „Ma małe mieszkanie w centrum, gdzie pracuje. Dopiero dzisiaj, kiedy zamawiałam transport, zdałam sobie sprawę, że to małe mieszkanie, w którym się poznaliśmy, jest oddalone zaledwie o 32 kilometry od tego domu. Nigdy nie pytałam go o warunki mieszkaniowe, bo ciągle był w pracy”.

Kontynuowała: „To, co sprawiło, że nie dopytywałam się zbytnio o to, dlaczego jest tak słabo umeblowane, to fakt, że zawsze chętnie spotykał się u mnie. Czasami zaskakiwał mnie, rezerwując nam miejsca w eleganckich hotelach”.

„Ale tydzień temu niechcący zostawiłam w jego samochodzie mój tracker fitness. Zapomniałam mu o tym wspomnieć, bo byłam skupiona na organizacji ślubu. Ale kiedy nie pojawił się na miejscu naszego ślubu i nie odbierał moich telefonów, zapaliły mi się czerwone lampki i dziś rano go namierzyłam… i to doprowadziło mnie tutaj”.

„Niesłusznie myślałam, że się waha i że jeśli mu się przedstawię, postąpi wobec mnie uczciwie” – wyznała, a łzy spływały jej po twarzy.

Oparłam się o balustradę ganku, próbując się uspokoić. „Jestem jego żoną” – powtórzyłam, tym razem mocniej. „Jesteśmy małżeństwem od dziesięciu lat!”

„Nie wiedziałam” – wyszeptała. „Przysięgam, nie wiedziałam”.

„Nie mogę tego zrobić” – powiedziała, cofając się. „Nie mogę… Muszę iść!”

„Czekaj” – powiedziałam.

Wpatrywałam się w wgnieciony dach samochodu Jordana. Potem odwróciłam się i wróciłam do środka. Mój tak zwany mąż wciąż był w piwnicy.

„Jordan!” – zawołałam z góry. „Chodź tu na chwilę!”

Chwileczkę później się pojawił.

„Mam dla ciebie niespodziankę” – powiedziałam. „Chodź, idziemy!”

Tylko dla zilustrowania.

Zapytał: „Czy nie musimy najpierw posprzątać? Przecież oboje jesteśmy trochę brudni po naszych obowiązkach?”

„To jest ten rodzaj niespodzianki, który nie wymaga, żebyśmy wyglądali schludnie ani nic takiego. Po prostu załóż kurtkę i jedziemy. Ja prowadzę!” – odpowiedziałam, biorąc kluczyki do samochodu i ruszając.

Jordan wziął kurtkę i poszedł za mną do samochodu.

Wjechałam do miasta. Kiedy zatrzymaliśmy się przed kancelarią prawniczą, mój mąż zmarszczył brwi. „Po co tu jesteśmy?”

Odwróciłam się do niego: „Rozwodzimy się” – powiedziałam spokojnie. „Prawdopodobnie nie pojawiłaś się dzisiaj na ślubie, bo jesteś już mężatką”.

„O czym ty mówisz?!”

„Dokładnie wiesz, o czym mówię” – powiedziałam. „Powiedziała mi wszystko, Jordan. Wszystko”.

Wysiadł z samochodu i odszedł.

Patrzyłam, jak odchodzi, a łzy spływały mi po twarzy. Ale siedząc tam, poczułam dziwną ulgę. Mężczyzna, którego myślałam, że znam, odszedł, ale ja wciąż miałam siebie. I to mi wystarczyło.