Dzień, w którym zniknęli

Sobota, 14 maja 2012 roku, rozpoczęła się od jasnego, bezchmurnego nieba nad wybrzeżem San Pedro del Mar. María Gómez wciąż pamięta, jak niezwykle radosny wydawał się tego ranka jej mąż, Julián. Od tygodni mówił o zabraniu ich 12-letniej córki, Laury, na krótki rejs żaglówką przed końcem roku szkolnego. „Tylko jeden wieczór na mieście” – zapewnił ją, napinając liny na małej rodzinnej żaglówce, El Albatros. „Wrócimy jutro do południa”.

María patrzyła, jak ojciec i córka odchodzą, czując jednocześnie dumę i niepokój – uczucie, którego nigdy nie potrafiła w pełni opisać. Julián był doświadczonym żeglarzem, praktycznie wychowanym na morzu, i znał tę zatokę lepiej niż ktokolwiek inny. Mimo to, gdy biały żagiel zniknął za horyzontem, ogarnęła ją niewytłumaczalna pustka.

Tego wieczoru wszystko wydawało się niezwykle spokojne. Zjadła kolację samotnie, kilkakrotnie zerkała na okna, jakby spodziewała się jakiejś zmiany, i trzymała telefon na full, mimo że wiedziała, że ​​Julián prawie nigdy nie dzwoni na morzu. W południe następnego dnia, gdy nie było śladu Albatrosa, zaczął ją niepokoić. O 14:00 skontaktowała się ze Strażą Przybrzeżną.

Ich reakcja była szybsza, niż się spodziewała. O godzinie 17:00 rozpoczęła się pierwsza akcja poszukiwawcza: helikopter przeszukiwał teren, a kilka statków skierowało się w różne strony. Ocean był spokojny – nie było żadnych trudnych warunków, które mogłyby wyjaśnić opóźnienie. O 22:00 wydano oficjalny alert: zaginął statek, dwóch pasażerów.

Następnego dnia śledczy odkryli coś, co zmroziło krew w żyłach wszystkich uczestników. El Albatros został odnaleziony 17 mil od brzegu, dryfujący bez celu. Żagiel był podarty, radio nie działało, a pokład nosił ślady niedawnych uderzeń, jakby łódź zderzyła się z czymś dużym. Co najbardziej niepokojące, na pokładzie nie było Juliana ani Laury. Nie zachowały się nawet ich rzeczy.

Wczesne teorie wskazywały na nieprzewidziany wypadek – być może wypadli za burtę. Jednak kilka szczegółów nie pasowało:

– Żywność, którą spakowali, zniknęła.
– Liny bezpieczeństwa nie nosiły śladów użytkowania.
– Ktoś wyrwał stronę z dziennika pokładowego statku.

Po roku bez odpowiedzi sprawa została zamknięta, pozostawiając Marię zawieszoną między żałobą a nadzieją. Przez dwanaście długich lat wracała na wybrzeże w rocznicę ich zaginięcia, kurczowo trzymając się nikłej wiary, że pewnego dnia coś – cokolwiek – wypłynie na powierzchnię.

Ten dzień w końcu nadszedł. To, czego się dowiedziała, było bardziej niszczycielskie niż jakakolwiek burza, jaką sobie wyobrażała.