Kiedy otworzył drzwi swojego biura, Gabriel zdawał się już wiedzieć, dlaczego ona przyszła.

„Zawsze myślałem, że ten dzień nadejdzie” – powiedział, wprowadzając ją do środka. „Wiedziałem, że ten folder w końcu wypłynie na powierzchnię”.

W żołądku Marii zacisnął się węzeł.

„Wiesz, co w tym było?”

„Wiedziałem, że są rzeczy, o których ci nie powiedzieli… i rzeczy, o których Julián nie chciał ci powiedzieć, żebyś się nie martwił”.
Gabriel położył na biurku pendrive’a i zniszczony, czarny notatnik.

„Julián zostawił je tu tydzień przed tym, jak zabrał Laurę na łódkę. Poprosił mnie, żebym je przechował na wypadek, gdyby «coś poszło nie tak». Pomyślałam, że przesadza. Nie dałam ci ich wcześniej, bo nie chciałam sprawiać ci więcej bólu. Ale teraz… zasługujesz na to, żeby wiedzieć wszystko”.

W pamięci USB znajdowały się dokumenty, podwodne zdjęcia i szczegółowe raporty dotyczące nielegalnego składowania toksycznych odpadów w chronionych strefach morskich. Firma, do której odnosił się niemal każdy plik, to Navíos Aranda SA. Julián odkrył niezbite dowody na to, że firma niszczyła ekosystemy morskie i zakłócała ​​szlaki migracyjne zagrożonych gatunków. Były tam również e-maile z groźbami – tajemnicze ostrzeżenia, takie jak „Przestań kopać tam, gdzie nie powinieneś” i „Przypływ może się odwrócić przeciwko tobie”.

Ale najbardziej wymowny element znajdował się w notatniku. Wśród diagramów i notatek z oceanu Julián napisał:

„Nie wiem, jak daleko są gotowi się posunąć, ale nie mogę odejść. Jeśli coś się stanie, wiedz, że to nie będzie wypadek. Nigdy świadomie nie naraziłbym Laury na niebezpieczeństwo. Jeśli jest ze mną, to dlatego, że jestem przekonany, że to po prostu spokojny weekend. Nie spodziewam się kłopotów. Ale… na wszelki wypadek. —J.”

Maria poczuła, jak coś w niej pęka. Julián przeczuwał niebezpieczeństwo, ale nigdy nie wyobrażał sobie, że ktoś go zaatakuje, gdy będzie na morzu z córką.

„Gabrielu” – wyszeptała – „myślisz, że zostali przechwyceni?”

„Zdjęcia satelitarne jasno to pokazują. Łódź należała do nich. Ale to nie wszystko…” Gabriel rozłożył mapę morską. „Ostatni sygnał telefoniczny nie był na otwartym morzu. Był w pobliżu starej platformy, którą Navíos Aranda porzucił w latach dziewięćdziesiątych”.

Kiedy María podzieliła się swoimi odkryciami, kapitan Del Valle dołączył do ich nieoficjalnego śledztwa. Wspólnie uzyskali dostęp do dokumentacji firmy i odkryli, że w tym samym czasie co Julián i Laura zaginęło trzech pracowników – mężczyzn zaangażowanych w nielegalne operacje.

W końcu jeden z nich – ukrywający się w Portugalii – złożył nieoczekiwane zeznania. W anonimowej rozmowie wideo wyznał:
„Nie ścigali dziewczyny. Ścigali jego. Chcieli dowodów. Weszliśmy na żaglówkę, doszło do szarpaniny… Julián osłaniał córkę. Nie wiem, co się stało później – kazali nam odpłynąć. Ale oni…” Zawahał się. „Nikogo nie zostawili przy życiu na peronie”.

Słowo „platforma” uderzyło jak cios.

Chociaż władze wznowiły śledztwo, mając nowe informacje, nigdy nie będzie wiadomo, co dokładnie się tam wydarzyło: konstrukcja została rozebrana w 2013 r., a pod powierzchnią pozostały jedynie zanurzone szczątki.

María nie doczekała się takiego zamknięcia, na jakie liczyła. Ale zyskała jedną niezaprzeczalną prawdę: jej mąż i córka nie zginęli w wypadku – zginęli, próbując ujawnić coś, co inni postanowili na zawsze zakopać.

I choć ból nigdy nie ustąpił, po raz pierwszy od dwunastu lat Maria przestała wypatrywać na morzu cieni i zaczęła patrzeć przed siebie z pewnością, że historia — ta prawdziwa — w końcu wyszła na powierzchnię.