Pieniądze znikały z portfela mojego męża – aż pewnej nocy wstałam, żeby wziąć wodę i odkryłam szokującą prawdę

Tak na marginesie.
Wpatrywałam się w nią bez słowa.
„Myślisz, że lubię się tak skradać?” – kontynuowała. „Nie chciałam. Ale nie będę żebrać o pieniądze, kiedy będziecie popijać latte i obnosić się ze swoimi zaręczynami jak królowie.

„Oszczędzamy na własne mieszkanie” – wyszeptałam.

„To zacznij płacić [przekleństwo] czynsz” – powiedziała, trzaskając drzwiami.

Stałam tam oszołomiona. Kobieta, która kiedyś robiła mi naleśniki i nuciła do snu, właśnie przyznała się – z zimną krwią i bezceremonialnie – do kradzieży. Nie z konieczności, ale ze złości i poczucia wyższości.

Następnego ranka, gdy Joseph mył zęby, weszłam do łazienki.

„To ona” – powiedziałam.

Nie wyglądał na zaskoczonego. Wypłukał usta, osuszył je i odpowiedział: „Chodźmy. Czas”.

Trzy dni później podpisaliśmy umowę najmu małego, jednopokojowego mieszkania oddalonego o 20 minut drogi. Nie było to nasze wymarzone mieszkanie – stary dywan, używane meble – ale było nasze.
Pakowaliśmy w milczeniu, podczas gdy mama robiła zakupy. Każde pudełko wydawało się cięższe niż było to konieczne. Zanim wyszliśmy, zostawiłem na blacie liścik i zapasowy klucz.

W liście było napisane:
„Potrzebowaliśmy przestrzeni. Myślę, że rozumiesz dlaczego”.

Nie dzwoniła przez dwa tygodnie.

W końcu, w spokojne niedzielne popołudnie, zadzwonił mój telefon. Na ekranie pojawiło się jej imię.

Ot tak, dla przypomnienia.
Odebrałem.
Zapadła cisza. Potem cicho: „Przekroczyłem granicę. Nie powinienem był.” Przepraszam…

Jej głos się załamał.

Nie odpowiedziałam od razu. Zbyt wiele ściskało mnie w piersi – smutek, złość i coś jeszcze… smutek z powodu matki, którą myślałam, że znam.

„Wybaczam ci” – powiedziałam w końcu. „Ale nie wrócimy”.

„Rozumiem” – wyszeptała.

Teraz widujemy się raz lub dwa razy w miesiącu. Zawsze dzwoni pierwsza. Puka, zanim wejdzie. Przynosi ciasto, bez poczucia winy. I już nigdy nie zbliża się do portfela Josepha.

Łatwiej jest kochać ją z dystansu.