Pies płacze nad trumną swojego właściciela po jego śmierci

W końcu znalazł ją w salonie, ale coś było strasznie nie tak. Leżała nieruchomo, idealnie nieruchomo, w wypolerowanej drewnianej trumnie. Byli tam obcy ludzie, ich głosy były stłumione i smutne. Barnaby próbował dotknąć jej dłoni, nakłonić ją, by podrapała go za uszami, jak zawsze, ale nie poruszyła się. Rozpaczliwie drapał krawędź trumny, błagalnie, ale nie odpowiedziała. Wydał z siebie rozdzierający jęk, dźwięk pełen zakłopotania i nieznośnego smutku, przyciskając mokry nos do zimnego drewna. Nie rozumiał, dlaczego ona nie chce się bawić, dlaczego nie chce się śmiać, dlaczego po prostu nie otworzy oczu.