Piętnastu motocyklistów wtargnęło do szpitala dziecięcego o trzeciej nad ranem, aby odwiedzić umierającego chłopca

Lekarz, oburzony naruszeniem zasad, został zatrzymany przez Margaret. Pokazała mu nie wykresy, ale dzieci –  uśmiechnięte, aktywne, aktualne . „To jest leczenie”, powiedziała. „Nie tylko sterylne środowisko”.

Motocykliści wracają co tydzień. I choć Tommy był nieuleczalnie chory, jego stany zdrowotne i fizyczne poprawiają się.  Lekarze byli w transporcie , gdy po sześć miesięcy opuścili szpital w remisji.

„Wojownicy nie zostawiają wojowników” – mówił Savage, który odwiedzał Tommy’ego każdej nocy, gdy był źle. Razem z Road Warriors zostali wybrani na inne przejażdżki w bocznych wózkach, spełniając jego marzenia o wolności i przynależności.

Tommy opiekun do jednegoastego roku życia. Nie na długo, ale na  wiele dłużej , niż przewidywała medycyna. Kiedy zmarło, ponad 200 motocyklistów, zjechało się na jego pogrzeb, oddając mu hołd – wojownikowi, który walczył z odwagą, sami się od niego uczyli.

Savage przemawiał:
„Rodzina to nie krew. To ci, którzy pojawili się o 3 nad ranem. Którzy nie reagowali na sygnał. Tommy był naszym bratem. Jedź wolny, braciszku.”

Zainspirowana tą historią, Margaret wraz z Anna stworzyła program wsparcia „Road Warriors Pediatric Support Initiative”. Dziś dodaj na dwanaście szpitali w trzech stanach. Motocykliści odwiedzają chore dzieci, czego nie dają żadne leki – uczucie,  poczucie przynależności .

Bo najlepszym lekarstwem nie są sterylne warunki czy procedura.

Czasami jest nim skórzana kamizelka, pluszowy miś i grzmiący silnik… o znaleziony nad ranem.